“Akıl hastalığı” denilen hastalıklar, başından beri, hekimlerin kendi uydurdukları varsayımsal hastalıklar için somatik belirtiler ya da belirleyiciler bulmaktaki başarısızlıklarının simgesiydi.
Hasta olduğuna inanılan herkes bir “hümoral dengesizlik”ten muzdarip olarak görülüyordu.
Yine de, ne kimyacılar ne de aşçıların mesleklerini icra etmek için lisansa ihtiyaçları yoktur.
Kimler sadece reçeteyle alınabilecek uyku haplarını elde etmek için, söz gelimi uykusuzluk gibi bir “semptom” uydurmadı?
Hipokrat (yklş. İ.Ö. 460-377), Galen (129- yklş.199) ve Paraselsus (1493-1541) gibi sansasyonel hekimler ve “okul” kurucuları yarattı.
Bu bağlamda, belli bir davranış şablonunun bir hastalığın nedeni ya da sonucu olabilecekken, bizatihi davranışın ise tanım gereği bir hastalık olamayacağı ne kadar vurgulansa azdır.
Empirik bilime dayalı bir uzmanlık alanı olarak modern tıbbın doğum tarihi, genellikle, Alman patolog Rudolf Virchow’un (1821-1902) Fizyolojik ve Patolojik Histolojiye Dayalı Hücre Patolojisi adlı çalışmasının yayımlandığı 1858 yılı olarak kabul edilir.
Son olarak, resmen tasdik edilmiş teşhisler her türden yasal kovuşturmada delil yerine geçer ve tıbbî geçerlilikleri sorgulansa bile bu pek ender yapılır.
Beynin bir hastalığı bir beyin hastalığıdır, akıl hastalığı değil.
Alzheimer gibi, nesnel olarak tanımlanabilen birkaç beyin hastalığı hariç, Aklî Bozuklukların Teşhis ve İstatistik Rehberi’ndeki teşhisleri doğrulayacak veya yanlışlayacak ne biyolojik veya kimyasal testler ne de biyopsi veya nekropsi bulguları vardır.