"üzerinde Hope yazan tabelaya
bakarken, her şey yolundaymış gibi görünüyordu. Ve herkes görünene
aldanmaya hazırdı. Çünkü görünene aldanmak, hayatı dayanılır kılmanın ilk
şartıydı..."
Sayfa 173 - Doğan KitapKitabı okudu
"Nereden bilebilirdi insanoğlu? Varlığının sonuçlarını.
Hepsinin de yanıtı aynıydı: Hiçbir yerden...
Belki de bu sayede hayat devam ediyordu. Kimse, neye neden olduğunu
önceden bilemediği için... Çünkü her davranışının zaman içindeki bütün
sonuçlarına önceden tanıklık eden kişinin ilk tepkisi, büyük ihtimalle,
durmak olurdu. Durmak ve durdurmak. Dehşet içinde. Hareket etme
korkusundan kalbi durana kadar. Çünkü her hareketin nihai sonucu acıydı
ve belki de, insanoğlu bunu bilse, hiç doğmazdı. Belki de daha kötüsü,
bütün bunları bilse de doğmaya devam ederdi. Ne de olsa, insandı ve doğası
gereği arsızdı. Doğmak için her şeyi yapardı. Gerekirse karnından çıktığı
annesinin leşini doğumhanede bırakır, hatta dünyaya ikizine yapışık bile
gelir, ama yine de doğardı..."
Sayfa 305 - Doğan KitapKitabı okudu
"Ne halt olduğu hakkında, gerçekte, hiçbir fikre sahip olmadığı ölüm
karşısında, “Dök bakalım şu suyu, şu otları da bir temizle” gibi cümlelerden
başka tepki veremeyen insanoğlunun hayal dünyasıydı mezarlık. Ve o
çocuklar da o hayal dünyasındaki Peter Pan’lar. Birbirlerine o kadar
benziyorlardı ki, kardeşler büyüklerin yerine geçince aradaki fark
anlaşılamıyor, bu yüzden de hiç büyümüyormuş gibi duruyorlardı.
Çocuk dediğin, ölümü öğrenince büyür, gibi bir cümlenin de bu
mezarlıkta bir anlamı yoktu. Çünkü eğer ölümü öğrenince büyüyorsa,
mezar temizleyerek para kazanınca ne oluyordu? Altı yaşındakiler ya da
duvardan atlamak için Süreyya gibi boyunun uzamasını bekleyenler? Onlar
ne kadar büyümüş olacaklardı? Belki de büyüyemeden ölmüş
sayılmalılardı. Böylece toprağın altıyla eşitlenmiş olurdu üstü. Herkes ölür
ve konu kapanırdı. Ama olmuyordu. Çocuklar, temizledikleri mezarların
üzerinde uyuyakalınca hiçbir şey olmuyordu. Güneş batınca, mezarların
arasında saklambaç oynamaya başlayınca da bir şey olmuyordu. Hiçbir şey
hissetmiyorlardı. Hiçbir şey eksilmiyor ya da bozulmuyordu. Bunun farkına
en çabuk varan da yine onlar oluyordu. Belki de eksilme ya da bozulma
buydu: Hiçbir şey hissetmemeleri..."
Sayfa 197 - Doğan KitapKitabı okudu
Okur Takip Önerileri
"Kapının ardında gözlüklü bir adam vardı. Erken yaşlanmış bir
adam. Yaşlılık, yolda yürürken üzerine düşmüş gibi. Aniden."
Sayfa 232Kitabı okudu
"Sonra İsrafil, üç nefes boyunca sessizce ezdi Derda’yı bakışlarıyla.
Konuşmasına gerek yoktu. Çünkü tehdit, İsrafil’in bedeninden bir bulut gibi
çıkıyor ve depodaki her şeyin üzerine çöküyordu. Derda’nın tehdit
bulutundan yeterince ıslandığını düşünen İsrafil arkasını dönüp yürüdü ve
duvarları kitaplardan örülmüş labirentte kayboldu."
Sayfa 235Kitabı okudu