Trapezcinin nefesini tuttuğu an
Terazilerin eksik tarttığı, dudakların eksik söylediği, ayakların eksik adım attığı her yerde nabız atışıları artıyor. Sükunet derme çatma arabasıyla terk ediyor şehri bir gece.
Trapezcinin nefesini tuttuğu an
Ah güven! Bir ömür taş taşınan kale! Yükselmesi ne zor, yerle bir olması ne kolay! Ah güven! Hayatın gözü Ben-i Şeybe kapısında. Arıyor kaybolan hakemini.
Trapezcinin nefesini tuttuğu an
Güvenmeye ihtiyacımız var! İnanmaya ihtiyacımız var çünkü. Şüphe gözlükleri eğip büküyor, kısaltıp uzatıyor. Şüphe kuyuları zehirliyor meyvelerimizi.