Son kadeh içilmiş,
Son söz edilmiş,
Bir düşünce sardı hepsini..
Bir hatıra,
Bir hırs,
Bir kıskançlık,
Bir yanıltı,
Bir kardeşlik,
Bir yanlışlık,
Bir kin,
Bir ümid,
Bir şey..
İnsana ait.
-Özdemir Asaf
Ekseri tecrübesiz hastalar gibi sanmıştı ki insanın ıstırapları yattığı yataktan, etrafındaki eşyadan gelir ve yer değiştirmek onlardan kurtulmak için en en birinci çaredir.
Şehri avucumun içine alsam, elimde bir bez, her yanını ovalayıp parlatsam... şehir tehditlerden arınır mı?.. Binbir çeşitli kadınlık hali yepyeni bir kadere kavuşur mu?
Her şeye inanırım o an... en çokta cehenneme, kabir azabına, günahların peşimi ne bu dünyada ne de öbür dünyada asla bırakmayacağına... baştan aşağı bizzat günah olduğuma.