(2) Tuba Gökgöz (@tubikobi) 1000Kitap'ta

İnsan bazen gözünün önündekini göremezmiş ya, bendeki de öyle oldu.. Hüsnü Arkan şarkılarıyla keyifle dinlediğim bir sesken (ses diyorum, sözleriyle imzasını bir kitaba da attığını bilmiyordum), kitabına tesadüf ettim.. İyi ki de ettim.. İnsan takdir ettiği kişi veya olaylarda, beklediğini destekler nitelikte bir karşılama görünce bi daha seviyor.. Bu kitap da öyleydi.. Kitapta herkes biraz kahraman/ herkes biraz aşık ve herkes biraz kayıp.. Kendimden de bulduklarımla, Arkan’ın yazmış olmasıyla, eski zamanları bugünlere ivedilikle taşımasıyla ve nice akıcı cümleleriyle su gibi aktı gitti.. İnsanı öyle güzel tahlil etmiş ki, bunu mektuplarla/ resimler ve ezber bozan bilinmezliklerle de desteklemiş.. Son dönemde çok dinlediğim ve dinlenilen ‘Boşluk’ şarkısında dediği gibi: “Doldurmaz hiçbir şey yerini, İnsan insanın boşluğudur..” O boşluğa bir ömürde ne kadar acı/ aşk/ özlem/ kayıp sığdırılırsa o kadar.. Bir ailenin eski ve yeni dönemlerindeki pencerelerinden yaşanmışlıklarını seyretmek gibiydi.. İnsan’ gibiydi.. Sözcükler şarkı olmuş gibiydi.. Ve Arkan demiş ki, başkalarının boşluğundan/insanlığından gelin bakalım hayatlarına/hayatlarımıza.. Okumakla beraber izlemek gibi, dinler gibi.. İzledim/ dinledim ve şeffaf bir mavilikle okudum.. İyi okumalarla olsun.. En boşluğundan en dolu satırlarla..