Bu ülkede içindeki çocuk utanca boğulmuş o
kadar insan var ki! Ben onlara "yetişkin çocuklar" diyorum. Bunlar kötü insanlar değiller ama her türlü kötülüğü de
yapabilirler.
Her insanı zorlayan o kaybolmuşluk hissinden bir an önce kurtulmak isterdim. Rüzgâra kapılmış bir yaprak parçası olmaktansa, yönünü belirleyen, rotasını ve etki alanının keşfetmiş bir insan olma haline daha önce ulaşmak isterdim.
Herkes beni takdir ederken neden içimi boş ve hayatımı anlamsız bulduğuma bir türlü akıl erdiremezdim. Yalnızlığımın çevremde konuşacak arkadaşım olup olmamasıyla ilgili olduğunu sanırdım; çevremde bir sürü insan varken iliklerime kadar yalnız hissettiğimi görünceye dek.
Orada otursun, bakışlarıyla beni dinlendirsin, anlattığım şeylerin onu çok değerli olduğunu belli etsin istiyordum. Bunu belli etmezse kırılıp döküceğimi anlasın istiyordum.