... aşk konusunu açtığımız zaman ne kadar uzakta olduğumu fark ettim çünkü bu sözcüklerle geri geldiğimi ve yeniden kolayca incinebileceğimi hissettim.
Kelimeler, yalnızlığı anlattı ve yalnızlığın içinde eriyip kayboldu... Yalnız kelimeler acıyı dindirdi ve kelimeler insanın aklına geldikçe, yalnızlık büyüdü, dayanılmaz oldu...
İnsanlar seni kırar, döker. Bir yaprak çıtırtısı yeter kalbinin parçalara ayrılması için. Asla düşünmez kimse, aklından geçmez kimsenin bi acaba. İnsanlar sırtındaki bütün yükleri karşısındakine yükler ve her şeyi ondan bekler artık. Yeni yükler her şey bırakılmıştır karşısındakine. Değer vermeyi hediye almak sürpriz yapmak sanarlar. En kötüsüde ihtiyaç duymayı sevmek zannederler. Sensiz yapamamlar, sen olmazsan ölürümler düşmez dillerden. Ben sen olmadanda yaparım, sadece sen olursan beraber daha güzel yaşarız. O kadarda büyük bir yerin yok yani. Adını saatimin kordonuna kazımam,cüzdanıma senin fotoğrafını koymam artık. Anıları saklamam şimdi. Anılarda saklanırım. Bir takvim yaprağında anarım seni, bir hoşgeldinle selamlar, bir güle güleyle uğırlarım artık. Geldiğim limanı bilirim de seni gözüme kestiremem artık. O yapraktan o ses bir kere çıkarda ikincisinde ben olmam artık.