"Ne yazık ! Sonu sana çıkmıyor bu tünelin, halâ dağınıksın arkanı topluyorum..."🥀
yeryüzünün pisliğine bulanmış gözlerle bakınca, bir tünelde kaza geçirmiş trenin yolcularına benziyoruz. bulunduğumuz noktadan, tünelin girişindeki ışık görünmüyor e çıkış tarafındaki ışık da o kadar cılız ki gözlerinizi hiç kırpmadan onu arıyor, buldukça da yerini kaybediyorsunuz. Dahası bir başlangıcı ve bir sonu olup olmadığıda belli değil. öte yandan duyularımızı karmaşıklığı veya aşırı duyarlılığıyla çevremizde, ucubelerden ve her bireyin kaza anındaki ruh haline bağlı olarak mutluluk veya bitkinlik veren şeylerin bir çiçek dürbünü içerisindeki oyunundan başka bir şey görmüyoruz.
