SESLENİŞ...
Dağ gibi kara yağız birer delikanlıydık.
Babamız sırtında yük taşıyarak getirirdi aşımızı, ekmeğimizi.
Arabalar şırıl şırıl ışıklarıyla caddelerden geçerken bizler bir mumun
ışığında bitirirdik kitaplarımızı. Kendimiz gibi yaşayan binlerce yoksulun yüreğini, yüreğimizde yaşayarak katıldık o büyük kavgaya.
Ecelsiz öldürüldük.
Cumhuriyet 25 Ağustos 1975
Hayalleri olmayan insanlar, hayalleri olan insanlar için yaşarlar.
Hayal gücüne sahip insanlar, görülemeyenleri de görürler.
Yaşıyorsan nefes alıyorsundur. Ama nefes aldığında yaşıyorsun anlamına gelmez bu.
Başarılı olanlar nereye gittiklerini bilen kişilerdir.
İnsan sonuçta inandığı, ortaya koyduğu şeydir.
Hedefe ulaşmak, ona yönelmekle başlar...
Olmamız gereken şeyi olduğumuz gibi kalarak olamayız.
Umut edilmeyeni umut etmezsen, onu bulamazsın.
Gördüğümüz ve ve dokunduğumuz her şey görünmeyenden kaynaklanır. Onu umut etmelisin. Umut edilmeyeni umut etmezsen, onu bulamazsın. Çünkü ne bir iz vardır ne de bir yol.
Her yaşamın içinde, ona dahil her şeyin sebebi yatar.
Yazan insanlar söylediklerinden çok sustuklarında gizlidir.
Her insan kendi adasında yaşar!
Albert Camus'nün Yabancı adlı romanında iki cümle var. Fanusta yaşayan bir insan hayata karşı nasıl ilgisiz olur; nasıl gamsızlaşır, bunu anlatıyor. Camus, koca bir duygu duygu dünyasını iki cümlenin ardına gizlemiş:
"Bugün annem öldü
Belki de dün, bilmiyorum."
Ne de olsa güçlü insan ölümü değil, yaşamayı düşünür...