"iyiliğe, insancıllığa, minnettarlığa elveda ... Yüreği çiçeklendiren tüm duygulara elveda!.. İyileri ödüllendirmek için Tanrı'nın görevini üstlenmiştim... Şimdi kötüleri cezalandırmam için intikam tanrısı yerini bana bıraksın! "
Böylece daha üç ay önce özgürlüğün özlemini çeken Dantes artık özgürlükle yetinmiyor, zengin olmanın özlemini çekiyordu; bu Dantes'in değil, insanın gücünü sınırlarken onu sonu gelmeyen isteklerle donatan Tanrı'nın hatasıydı!
Zaten hangi yalnızlık gece karanlığında, enginliğin sessizliğinde ve Tanrı'nın bakışları altında denizde tek başına yol alan bir gemininki kadar dokunaklı ve şiirsel olabilirdi?