Herkesin uğraştığı bir şeyler vardı. Bir tek ben konuşmuyor, sessizce izliyordum. Şirinlere benzetiyordum onları. Şakacı, Zeki, Güzel ve İyi Huylu. Kendime yer bulamadım onların arasında. Mürettebattaydım evet. Ama bir türlü onlar gibi olamıyordum. İçimde illa ki bir karanlık oda, ışığı açılmadan duruyordu. Onlarla çok eğleniyordum. Yanlarında olmak, ailemin yanında olmaktan daha çok huzur veriyordu.
Garip olan, bedenim mürettebata aitken, ruhumun tamamen ait olmamasıydı. Bütün nöronlarım, aralarındaki bu kardeşlikten öte dostluklarının güzelliğiyle titreşirken bile dışarıda olduğumu düşünüyordum.
Bulamadım
Onca yol yürüdüm onca gün geçti
Ama bulamadım
Sanki hep bir arayışta olmam gerekiyormuş gibi
Sanki hep devam etmem gerekiyormuş gibi
Bana neyi aradığımı hatırlat Rabbim...
Unutkan olduğumu biliyorsun
Ayağımın kaydığını biliyorsun
Bu devir bataklığa batmak için çok müsait biliyorsun
Ne olur Rabbim yardım et
Tüm beşer el etek çeker ama Sen
Sen her daim elimden tutarsın...