Bir sokak var ve yüreğim onu
Çocukluk semtlerinden çalmıştır.
Ve aşktan benim tüm yaralarım
Aşktan, aşktan, aşktan.
Furuğ Ferruhzad
Sabah oluyor ölümle yaşamın
gerçekle düşün geçmişle geleceğin birbirine karıştığı
Acının keskin düşüşün derin ölümün hazır olduğu saat
Uzun bir hesaplaşmayı bitiriyorum sanırım
Çan sesleriyle yüklü ve karmakarışık
Saatlerden geçiyoruz umut, ayrılık
Günleri. Yüzünün gülü kapalı
Acı eylül geçiyor köklerimizden
-Sanırım değişen bir şey olmalı?
Nereye gitsem düşüncelerim
Sana akıyor, yalnız sana.
Diyor ki içimden bir ses, "beni yüreğinin üstüne bir mühür gibi koy. Çünkü ölümden daha güçlü bir sevgiye ihtiyacım var.
Durmadan düşünüyorum ne kadar çok öldük yaşamak için.
Belki de tüm yıldızlar
Yitik bir gökyüzüne göçüp gitmişler
Bir şiir ülkesi olan yüzünü sevgilim
Sözcüklerin ordusuyla kuşatıp fethettim
Bir mutluluk binlerce hüzne değer, unutma...
Ve sonsuza dek sürüyordu gözleri...
ve bu benim
yani bir yalnız kadın
ve soğuk bir mevsimin eşiğinde
belirsizliğini anlamanın başlangıcında, tüm yeryüzü varlığı:
yalın ve kederli umutsuzluğunu, gökyüzünün
güçsüzlüğünü, bu betona kesmiş ellerin
Hep şaşkın otururduk ikimiz de
kapı aralığında, apansız bir geleceğin.
Yaşam belki bakışlarımın
Senin göz bebeklerinde yok olduğu
o kapalı andır
alıp götürecek ay görününce
herkes sevdiğini yer yatağına
yeryüzü sevişince değişiyor