Latife
@unuturumkesin
21 okur puanı
Ekim 2016 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Asıl dava, derin bir şekilde yaşamak ve kendi kendisini gerçekleştirmek, ölümlü hayata şahsi bir çeşni vermekti .
Karısının bu ılık nefesleriyle muhakkak bir tarafta bir gül ağacı yetişiyor, çiçek açıyor, baharını yapıyordu. Gözleri yaşla doldu, acıdan ziyade şefkatten harap, karısına yaklaştı. Yastığın üzerinde, cinsini bilmediği bir maden gibi külçelenen saçlarını yavaşça öptü, sonra, onu rahatsız etmek korkusiyle geriye, yatağın öbür ucuna çekildi ve tıpkı inine çekilmiş yaralı bir hayvan gibi, hiç kımıldanmadan orada kıvrılıp kaldı . . .
Behçet bey, yavaş yavaş bu ılık nefesle bütün odanın dolduğunu, acaip ve uykuda bir hayatiyetin, çabuk büyüyen bir nebat gibi, her yanı sarıp istila ettiğini sanıyordu .
Okur Takip Önerileri
Harp meydanında yaralandığı için hareketleri çadırından idare eden bir kumandan gibi, karısı, yattığı yerden kızlarının birçok eksiklerini, hatta yıllardan sonra muhtaç olacakları şeyleri çok önceden hazırlanmıştı.
Onun bütün bu eşyadan istediği şey, hülyasına bir çerçeve olmaları, ona bir firar kapısı açmalarıydı.
İnsan, «mizaç», «zaman» ve «eşya» (veya dünya) denilen üç varlığın sürekli dokuması ile oluşur.
160 syf.
·
Puan vermedi
·
Beğendi
Bütün nevrozların ve psikozların sebebi; insanın yetişme çağında yaşadığı mahrumiyet ve acıların anlamını bulamamasıdır.
Zihin, kalp ve ruh arasında bağlantı kurulduğu, zaman insan olgunlaşmaya başlar.
Her dua karşılığında ruhumuzda bir canlanma olur, her ibadet karşılığında ruhumuzda bir mayalanma gerçekleşir; ‘feyiz' denilen, manevi ve görünmeyen bir kuvvet, bir nur tecelli olur.
Değerini daha iyi anlaması için, bir şeyleri kaybetmesi ve yeniden bulması gerekiyordu insanlığın..