Latife
@unuturumkesin
21 okur puanı
Ekim 2016 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
"Yükseldiğimi sanırken bayır aşağı yuvarlanıyormuşum meğer. Evet, olan gerçekten de bu. Başkalarının gözünde yükselirken hayat ayaklarımın altından akıp gidiyormuş. Artık her şey sona erdi. Yalnızca ölüm kaldı. Fakat bütün bunların anlamı ne? Neden? Hayat bu kadar kötü ve anlamsız olamaz. Ve eğer hayat gerçekten bu kadar kötü ve anlamsızsa neden acı çekerek ölmeliyim? Bunların bir anlamı olmalı!”
Bütün bunlar yetmiyormuş gibi ölüm uçurumunun yanı başında, kendisini anlayan ve ona acıyan hiç kimsesi olmadan yalnız başına yaşamak zorundaydı.
Perişani-i gam menşuruna tuğra mıyım bilmem
Okur Takip Önerileri
Hayat kimsenin etrafında dönmez, herkesle beraber yürür.
...bugünden uzak, asıldığı yerde unutulmuş bir takvim gibi sadece geçmiş bir zamandınız.
Fakat sonuna doğru bu çılgınlık, tıpkı ellerinde parmaklarını yaka yaka tutmamaya çalıştıkları mum dipleri gibi sönüverdi . Ne olmuştu ? Yoksa kendisini bu kadar sevindiren ve eğlendiren şeylerden yarın sabaha veya daha uzak bir zamana hiç bir şey kalmayacağını ; parmaklarının kurduğu hulyanın, bütün hulyalarımız gibi, zamanla küçük, manasız ve kırık şeyler olacağını bu küçük, bu tecrübesiz ruh birdenbire anlamamış mıydı ?
Fakat sokağa çıkıp halkın içine karışınca ölüm peşimi bırakıyor sanıyorum. Kesif yaşanmış hayatın içinde fani ömür siliniyor, başka bir şey oluyor. Bilmem anlatabildim mi? Bir cami, bir kahve, bir pazar yeri , köprü başı, bir düğün alayı, hele her cinsinden musiki beni ölümden kurtarıyor gibi geliyor bana . . .
Cahilsin; okur, öğrenirsin . Gerisin; ilerlersin. Adam yok; yetiştirirsin, günün birinde meydana çıkıverir. Paran yok; kazanırsın. Her şeyin bir çaresi vardır . Fakat insan bozuldu mu, bunun çaresi yoktur.
Bu kadar yakınından geçen ölümün onu bir tarafından yıktığı her halinden anlaşılıyordu.
Onu beğenebileceği bir hale sokmak çarelerini aradı , ona müşterek hayatlarını bu perişanlıktan kurtaracak bir ufuk bulmaya çalıştı . Mademki aşkın kapısı onlara kapalıydı , o halde başka kapıları açmak lazımdı .
Asıl dava, derin bir şekilde yaşamak ve kendi kendisini gerçekleştirmek, ölümlü hayata şahsi bir çeşni vermekti .
Karısının bu ılık nefesleriyle muhakkak bir tarafta bir gül ağacı yetişiyor, çiçek açıyor, baharını yapıyordu. Gözleri yaşla doldu, acıdan ziyade şefkatten harap, karısına yaklaştı. Yastığın üzerinde, cinsini bilmediği bir maden gibi külçelenen saçlarını yavaşça öptü, sonra, onu rahatsız etmek korkusiyle geriye, yatağın öbür ucuna çekildi ve tıpkı inine çekilmiş yaralı bir hayvan gibi, hiç kımıldanmadan orada kıvrılıp kaldı . . .
Behçet bey, yavaş yavaş bu ılık nefesle bütün odanın dolduğunu, acaip ve uykuda bir hayatiyetin, çabuk büyüyen bir nebat gibi, her yanı sarıp istila ettiğini sanıyordu .
Harp meydanında yaralandığı için hareketleri çadırından idare eden bir kumandan gibi, karısı, yattığı yerden kızlarının birçok eksiklerini, hatta yıllardan sonra muhtaç olacakları şeyleri çok önceden hazırlanmıştı.
Onun bütün bu eşyadan istediği şey, hülyasına bir çerçeve olmaları, ona bir firar kapısı açmalarıydı.