Foto " Edip Cansever, Turgut Uyar"
Turgut Uyar
Çok Üşümek
Bir kalır uzun resimlerde anısı sakallarımızın
Urban içinde üşüyüp üşüyüp kaldığımızın
Bir Kalır yanık yağlar kokusu şehirlerde
Uzun nehirlere binip uzaklaşmadıkça
Bir Kalır yabancı yataklarda o oteller
Meydanlar heykeller sizin olmadığınız o her yer
O çok yalınç gerçekli gelip gitmeler
Bir kalır uzun duvarlar ve onların dipleri
Bir kalır yılgın adamların hep "Evet" dedikleri
Çok üşürdük hep üşürdük üşümekti bütün yaşadığımız
Üşürdü ellerimiz aşkımız sonsuz uzun sakallarımız
Tükenir dağınık diriliği kaşıntımızın bir gün
Bir kalır uzun kitaplarda anısı çok üşüdüğümüzün
Üşümek bedene ait değildi sadece. Üşümek kalbe , ruha, zihne de aitti.
Üşümek varsa bu sıcağın yokluğu...
Karanlık varsa ışığın yokluğu.!
Eğer her yer karanlık ve ben üşüyorsam işte
bu sen'in yokluğun. ..💙
Sonra fark ettim ki
Su akıyor, rüzgar esiyor, yağmur yağıyor
Her şey yine ve aynı şekilde oluyor
Öyle bir yere geldim ki
Sıcak ve soğuk, aşk ve nefret, savaş ve barış
Üşümek ve sonra ısınmak gibi
Gitsem ayrılık olur, kalsam çöl
Gidersem bende hasret olur ve belki beni sevenler de özler ama
Anladım ki özlemden hiç kimse ölmüyor, ama ben ölüyorum
Nefes alıyorum, önemsiyorum ve gitmek istiyorum
Anladım ki hasret yeni bir aşka kadar sürüyor
Sevdiklerim ve beni sevenler,
Bağışlayın su akıyor ve ben gidiyorum
Rengi, suskunluğu dizelerimin .
Çalan şarkıdan uzattım küsük gözlerine.
İçimde bin ahh, tırnaklarına dolanamayan
Saçlarını okşayamayan ve sığmak bilmeyen
Saklamak isterken kıvılcımını yüreğimde
Üşüyen parmakların siperindeki özlemim
Baş başa kararmış göğün ıslak parıltısında.
Külleri topladım ışığında yansısın ,
Göremeyecek belki düşe aşık zihnim .
Çizdim ,sildim öyle ki yine diriltmeyi ögrettim .
Oturup gözlerine dalıp dudağından yayılan ,
Sessizliğinden kopuk ıslandığım ilk gecenin .
İlk tutuluşta akan nehrin yani başındayım yine ....
Uzağına üşümek bile güzel ,özleme yenik düşmek gibi seyre dalmak çehrene .....
Sen ey kanatları hep çırpınan kuş!
Uç her zaman gittiğin yere,
Ben kutuplardan farksızım.
Sıcak ülkelerin çok senin.
Birgün üşümek istersen;
Eriyip bitmiş olacağım unutma!
1.
Gönül o kadim çalgının sılasında,
Pencere kenarına kelimeler nakşeder.
Bilirim, nakış körpe bir bakış istemez.
Yazık!
Bakışların durgunluğuna…
2.
Zincirler büyür fırtınaları yere bakan şehirde,
Hasret hiç olmadığı kadar birikir göğüslerde
Tenlerde kavurucu bir sıcaklık, üşümek ister
Öfkenin ve kırgınlığın içinde
Ölümü kuşatan eller, yaşamak
Tavanlar bakmak içindir,
Geceler düşünmek...
Kış üşümek...
Yollar gidilmek...
İnsan ise,
İnsan ise sevilmek içindir.
Güzel bir kahramanla tanıştığım 
Uçurtmalar kitabı, çocukluk dönemimin hengâmeleri arasında beni hayata bağlamıştı. Şimdi, üç yıl önce bir sahafta görüp aldığım bu kitabı nedense tekrar okumak istiyorum. Tabii, bu da son okuyuşum olacak. 🤫 Ayrıca bu kitabı aldığım o yıl, kolektif bir kitabın da editörlüğünü yapıyordum ve yazarlardan birisi de bu kahramandan bir söz yazmıştı. 📝 Kitap, İkinci Dünya Savaşı sırasında Alman işgali altındaki Fransa dönemini anlatıyor. Burada o meşhur kahramanımız olan Clos Joli, hayata devam etmek için gösterdiği mücadeleyle dikkat çeken çılgın bir adamdır; lokantası hep açıktır, yemek yapmaya devam eder ve bundan büyük bir keyif alır. Özgürlüğün bir simgesi olan Joli, ‘bir savaşın özgür ruhlu adamı nasıldır’ onu simgeliyor. Kitabın yazarı olan 
Romain Gary (Emile Ajar), özgürlüğü savaş ortasında yemek yapmakla gösteren kahramanı karşımıza çıkarır ve yine başka kitabı olan Polonya’da Bir Kuş Var’da şunu söyler: “Bir gün aç kalmak, üşümek yasaklanacak.” 🕊️ Joli de, ben yemeğimi yaparak özgür bir kimlik sergiliyorum, düşüncesini şöyle özetler: ‘Görüşürüz, ocakta benim yemeğim var.’ Clos Joli, ‘yaşamak’ dediğimiz savaşın ortasında nasıl sağ kalabileceğimizi gösteriyor. Clos Joli gibi, hayata tutunmanın da o büyük zorluğu, büyük bir mücadele göstermekten geçiyor. ✍🏻🌺
Dışarıdaki bahane,
insanın mevsimi içinde..
Üşümek için kışı, gülmek için baharı, neşelenmek için yazı, hüzünlenmek için sonbaharı bekleme..
[ Güven Taşdemir ]
Kaçak yaşama yergisi/ Turgut Uyar
günlerden o gün alıp başımı evin yolunu şaşıracağım
taze ekmeğim eski kanlarım benim ellerim şaşıracak
ya da tek başına acıkacaksın sen tek başına gözlerin
hiç umurumda değil ya şundan şundan şundan korkuyorum
kim uydurdu bu haziranı bu temmuzları bu yaşamaları gizli
kapaklı
bu yulafları oğlakları bardakları bu bütün puştlukları bu
şarkıları
hiç
hani bazen üşümek yanmaya eştir.
sevmek en güzel şarkıdır,
seni özlemek en kötü zamandır.
Ahmet Telli
