“Meğer ne çok biriktirmişim
Unutmam gereken şeyleri”
Şimdi hangi duvar dibinde
Kurşuna diziyorlar bizi
Hayat canhıraş bir telaş yumağına dönerken
Anlatılacak ne çok hikâye kalıyor geride
Başlarken yalnızsın, bitirdiğinde daha da yalnız.
Nartan atları mı sulayacaktı Suruç'ta
Nart ülkesinin uzun yeleli rüzgârlarını
Gel otur iki çift laf edelim seninle Ferdane
Metin kadehleri hazırlayadursun sessizce
Kısacık ömürlerine devrimler sığdıran
Arkadaşlar arkadaşlar arkadaşlar
Yaşamak ağır geliyor artık mezarlarınıza
Karanfiller bırakıp dönerken her defa
Hoşçakal ey hayat, bütün ömürler
Gibi bitiyor işte bizim de ömrümüz
Bir vedâ divanının solgun sayfalarıdır
Kenan ülkesinin ayı Yusuf'a benzer güzelim;
işte, senin oldu Mısır tahtı.
Zindana veda etmenin zamanı geldi şimdi.
Belli ki seninki kara, kapkara bir ütopya
Neredesin! Cehennemin dibindeyim desem
Cudi'nin yamacında el bombasının piminde
Kalemin mürekkebinde sitemin ilk harfinde
Şarabın dip tortusunda aynanın kırık yerinde
Kayboluşun ortasındayım desem ne fark eder
Her sapakta "yalnızsın!" işareti
Biliyorum lan, biliyorum bunu
Ah kadın, Cizre miydi senin adın
Cudi'ye bakıp durma fistanın alev alır
Bilmez misin ki kan değdi çakalların dişine
Ronya'yı gördün mü kardeşimin emanetiydi
Saçlarını uzatmaya vakti oldu mu öğren
Çığlık onundu: Êdî bese, êdî bese, êdî bese
Sen seni unutma ve şehri sakın terk etme
Biz dağa çekiliyoruz yanan ormanlardan geçerek
Biz dağa çekiliyoruz küllenmiş hatıralara
Ronya'yı unutma Ronya'yı unutma
Ama malûlen emekli sonucunun muhabbeti
Kötü çevrilmiş bir kitabı okumaya benzer
Ödünç anılar labirenti de denilebilir belki
Yeni bir defter, uzun uzun bakıyor
Neye baktığını bilmiyor aslında
Türküleri unutmuş caz dinliyor
Peşine düşüyor atonal ne varsa
Yaralı bir gerilla, sürgün bir halk
Yabanıl kokular kokuyor üstü başı