Sabitlenmiş gönderi
Her halükârda bir şey kesindir: insan, insani bilgiye sorulmuş olan ne en eski ne de en sabit problemdir.
İlk tarihler, ilk söylevler, ilk yasalar manzumdular: nazım, nesirden önce bulundu; bu ister istemez böyle olacaktı, çünkü tutkular akıldan önce konuştular.
Burjuvazi şeflerinin kapitalizmin çöküş yasaları karşısında gözlerinin görmez olması anlaşılabilir bir şey: ölmekte olan insan, can çekişmesinin aşamalarının farkına varmayı arzu etmez, farkedemez..
Okur Takip Önerileri
Doğalarının yapısında var kuvvet karşısında uyum göstermek ve boyun eğmek. Devrim? Onu asla yapmayacaklar. Yeni üyeler, yeni bir eğitim, yeni bir ruh gerekir bunun için, -yeni bir nesil...
Yaşamımız hapishanedeki mahkumların yaşamından pek az bir fark taşıyor: Bir ev ve bir avlu içinde kapatmışlar bizi, bir hapishanenin ziyaret saatleri ne kadarsa o kadar sıklıkla görmeye geliyorlar.
Parlamenter demokrasi, burjuva rekabetçi düzeninin bir üst yapısından başka bir şey değildir. Onunla birlikte var olur, onunla birlikte düşer.
Devrim, doğası gereği, zaman zaman kavrayabileceğinden fazlasını kucaklamak zorunda kalır: Geri çekiliş hareketleri ancak terkedilecek bir alan varsa mümkündür.
Akıl, saçmalığa dönüştüğünde, iyilik felakete dönüşüyor.
Goethe
Olimpos görkemini taşıyan Marks'ın yanında Engels daha "insan", daha yakındır. Nasıl da tamamlarlar birbirlerini; daha doğrusu nasıl da bilinçte Engels kendisini Marks'ın bütünleyicisi kılar, Marks'ı tamamlamak uğruna kendisini harcar, bütün yaşamı boyunca amacını onda görür, doyumu onda bulur...
Engels, kuşkusuz, büyük insanlar sıralamasındaki en güzel, en eksiksiz ve en asil karakterlerden biri.
Stalin vazgeçiverdi günün birinde bu vecizeden: "Sosyal demokrasi ve faşizm ikiz kardeştirler!" Yaşadığımız dönemin ikiz kardeşleri ise sosyal demokrasi ve stalinizmdir.
1935
Kuşlar cıvıldar, yalnız insan 'ırlar' [şarkı söyler]; hiçbir şarkı veya senfoni yoktur ki, işitilir işitilmez "burada bana benzeyen biri var" denmesin.
Resim çoğu kez ölüdür, cansızdır; sizi bir çölün ta dibine götürebilir ama sesli imler kulağınıza çarpar çarpmaz, size kendinize benzeyen bir varlığı haber verirler; bunlar sanki ruhun organlarıdır ve size yalnızlığı betimlerken bile orada yalnız olmadığınızı söylerler...
Hiçbir zaman düşünmemiş olan ne merhametli, ne adaletli, ne de acınası olabilir...
Çektiğimiz acıların fiziksel algısı göründüğünden daha sınırlıdır; fakat bize bunların sürekliliğini hissettiren bellektir; onları geleceğe doğru yayan imgelemle de bizi gerçekten acınası hale düşürürler.