Şair güzel bir bedeni betimlemek için önce onu parçalara ayırmak zorundadır, sonra da bedenin parçalarını ardı ardına bir bir metnin içine yerleştirir. Ancak ressam öyle mi? O, tıpkı doğanında yaptığı gibi insanı bir bütün halinde anın içinde Gözler önüne sermektedir. Ressam kendi eserinin “Tanrısal bir ahenk” taşıdığını söyler ve sinsice ekler: “ Bu da bakanları tutsak edecek derecede etkiler”.