günler geçti, halimiz aynı
saplanmıştık, ne esinti ne dalga vardı, resmedilmiş bir gemi gibi aylak, resmedilmiş bir denizde yatalak.
su, su, her yanda
ve çekti tüm borda;
su, su, her yanda
yok içmeye bir damla.
Sayfa 16
"askerler şikâyet etmez," dedi sımsıkı kapattığı küçük dişlerinin arasından. "ben de etmeyeceğim. bunu bir savaşın parçası olarak kabul edeceğim."
Sayfa 82
"eğer böyle durmadan konuşup sana nasıl yeni şeyler yaratabileceğini anlatırsam buna daha kolay katlanabilirim. unutabileceğimi sanmıyorum fakat belki böyle yaparsak katlanmak daha kolay olabilir."
Sayfa 25
Okur Takip Önerileri
"burayı sevmedim baba," dedi. "askerler bile, hatta en cesur askerler bile savaşa gitmek istemez."
Sayfa 4
şimdi hangi rüzgârda yıkanır saçların kim bilir
şu kimsesiz kayalıklar şu sandal şu yalı
bütün konçertolar sustu tanrım
bu bir kırık beste olmalı.
Sayfa 61 - kırık beste
ve siyahta tutuşan iki fırça gibiydi elleri
palete değmemiş renklerle gelmiş geçmiş
Sayfa 35 - kâinatın gözleri
hâlâ toprak kokan bir şarkıdır dinlediğimiz
eskimiş bahçelerden koparıp geceleri
şimdi bir kıyı feneri gibi çok uzaklarda
yakamoz yakamoz ölümün gözleri
Sayfa 28 - ölümün gözleri
ne var ki yalnızdı belki korkulu
sevmek diyordu şarkılarda yaşanmış
biraz inatçıydı kaprisin kollarında yorgun
ve seviştiği gecelerce alev alev yanmış...
Sayfa 10 - kamelyalı kadın
sözcüklerin, vicdanın özü olamayacak kadar yaralı olduğu bir yerden; içimde biriken kusma isteğinden ve kusamamaktan yorgun, birkaç dilek, birkaç gönül rahatlatıcı şey düşünmeye çalışıyorum. olmuyor. hayatın bittiği yerde nasıl durulur bilmiyorum. gururlu mu, cesaretsiz mi, yeniden doğacak gibi hırslı mı, öfkeli mi? nasıl durulur, durulursa ilk ne söylenir bilmiyorum. bildiğim içimizde insanlık dileyen büyük bir parçanın yıllar boyunca yaralı ve kimsesiz kalacağı. nefretin ve sevginin ötesinde, anlamsızlığın ortasında kalem uçlarına paslı iğnelerle dikilmiş yüzümüze bakıyorum. bu nasıl yazılır? bu suç mahallinde unutulan umudu nasıl dile getireceğim. hangi küreklerle, hangi toprağa gömeceğim bunca cesedi.
içeridekiler ve dışarıdakiler.., hepimiz aynı lanetin içindeyiz. gittikçe paylaştıklarımızı en karanlığa indiriyoruz. sanki yalnızlık ve duyarsızlık bizi koruyacak. sanki küssek daha iyi olacak.
sokaklar ne dediği anlaşılmayan hayallerle dolu. varacakları hiçbir yer yok. zaten bir yer aramıyorlar. o yüzden eğildikleri bir alın yok. ağlamaya utanacakları bir şiir yok.
kavramları yeniden tartışmamız gerekecek. rüyaları, kabusları, adaleti, yalnızlığı. ne kadar basitse, o kadar çok ve uzun tartışmamız gerekecek.
dışarıyı anlatmamı istiyorsun. dışarıda da, içeride de bizi acıtan şeyler hep aynı. aynı betondan, aynı demirden yapılmış evlerimiz. sadece “daha masumuz” diye sokaklar boyunca dolaşabiliyoruz. ya da başka beton evlere gidip demir balkonlardan sarkıyoruz. sarkıyoruz ama düşmüyoruz. bize balkonlardan sadece rüyalarda düşüldüğü öğretildi.
hatırlanacak çok hüzünler bulacaksın,
onların tohumunu havaya savurarak
uzun bir yolculuk yaratacaksın kendine,
her şeyin, hiçbir şeyin yolculuğu.
