Mutlak ötekinin ismi ve yüzü yoktur.
Düşmanlık (hostility) ve misafirperverlik (hospitality) kelimeleri aynı Latince kökten gelir.
Modem tarihte mükerrer bir olgudur bu: Kristallnacht ve Auschwitz, göstermelik Sovyet duruşmaları ve gulaglar, Mao'nun kültür devrimi ve Tiananmen Meydanı, Mc Carthy'nin kara listeleri ve Reagan'ın Yıldız Savaşları (Stratejik Savunma Girişimi), Küba'ya uygulanan ambargo ile Kamboçya'da, Saraybosna ve Kosova'da, Kudüs ve Batı Şeria'da, İkiz Kuleler ve Afganistan'da patlayan bombalar - bu listenin ucu bucağı yok.
Nietzsche'nin o kendine has aforizmacı üslubuyla söylediği gibi, "canavarlarla dövüşenler dikkat etsin de canavara dönüşmesin"
İçerideki yabancı kavramı, medeniyetin kendisi kadar eskidir.
Mesele beni insanın değil de insandışı, canavarca olanın korkutması değil mi? Aynen öyle. İyi de ancak insan olan insandışı olabilir - öyleyse ancak insan olan mı canavarcadır? Canavarların var olmadığına inandığımız halde bir şeyin canavarca olduğunu söylüyorsak şayet, canavarca olanın insandan başka namzeti yoktur.
McCartizm
Genellikle "ulusal güvenlik" bahanesiyle peyda olan cadı avı, yabancı düşmanlığı, ırkçılık, antisemitizm gibi mükerrer fenomenler bununla açıklanabilir. Bu tür zulüm stratejilerinin üzerinden işlediği fantazi, su kaynaklarını zehirleyen, siyasi topluluğu ve toy gençliği yozlaştıran, ekonomiyi kemiren, barışı sabote eden, toplumun genel ahlakını tahrip eden ve halkın (Volk) dışında/ içinde olan şeytani bir düşmandır. Üstelik, modern toplumlarda popüler medya da, "yabancı" yaftası altında toplanan birey veya azınlıkların dışlanmasında çoğu zaman asli bir rol oynar.
Günah keçileri Azizlerin makamını besler
Kara Ölüm, diğer bir deyişle hıyarcıklı vebanın 14. yüzyılda bir yığın Avrupa kentini dize getirmesiyle, şeytanı cehenneminde resmeden tasvirlerin daha önce görülmedik ölçüde artmasının aynı döneme denk gelmesi manidardır. Kıyamet Günü verilecek cezadan duyulan korkunun ne denli derine işlediğini anlamak için, Buffalmacco'nun Pisa'da bulunan o korkunç cehennem tasvirine bakmak yeter. Kısacası, azizlerin aziz kalabilmesi için yabancıların günah keçisi ilan edilmesi gerekmiştir.
Mutlu bir topluluk yaratmak için ödenmesi gereken bedel çoğu zaman bir yabancının dışlanmasıdır: "Ötekinin", "yabancının" sunağında kurban edilmesidir.
Mitlere değil kendime bakıyorum," der Sokrates, "Typhon'dan daha karmaşık ve daha vahşi bir yaratık mıyım ben; yoksa kutsal ve mutedil bir karakterden az da olsa nasiplenmiş, daha uysal ve daha basit bir yaratık mı, işte bunu anlayabilmek için"
The Extasie
Tıpkı ruhumuz gibi
bedenimiz de yanıyorsa eğer
yeni ruhlara hayat verme etme aşkıyla, atmak istemesindendir parmaklarımızın bizi insan yapan o ince düğümü.
Değme aşıkların ruhları süzülmelidir aşağı,
duyuların dokunup tadabildiği duygulanım ve yetilere doğru.
Yoksa, asil bir Prens bile hapistedir.
Homo Sacer
Ulu olan o denli ululaşır ve alçak olan o denli alçalır ki tepetaklak olup iç içe geçer, hatta bazen büsbütün ayırt edilemez hale gelir. Varlığın ötesindeki Tanrı, varlığın altındaki dipsiz bir kuyuya dönüşür. Öteki, Yabancı olur.
Ben ve Öteki
Hegel o meşhur efendi-köle diyalektiğinde, Freud tekinsiz ile ölüm dürtüsü üstüne yazılarında, Marx fetişizm ve yanlış bilinç analizlerinde, Sartre ve Heidegger gibi varoluşçular sahte varoluşa ve yanlış inanca dair ayrıntılı fenomenolojik tanımlarında, ben ile öteki arasındaki şiddetli çatışma üzerinde dururlar.
Ölüm içgüdüsünün istismarı
Medya ölüm içgüdüsünü pompalıyor. İnsanların uzun ve yorucu bir günün ardından ne tür filmler izlemeyi sevdiğine baksanıza: gerilim veya korku; böyle olmayan sıkıcı addediliyor. Böyle bir şiddetin cazibesine kapılıyoruz. Bu yüzden, kimlik sorunuyla cebelleşen o büyük ahlaki görev bir yandan da ölüm, şiddet ve nefrete dair bu çağdaş deneyimle cebelleşiyor.
Zira sanat imgelerle, din inançla, psikanaliz "konuşma kürü"yle tedavi öneriyorsa, felsefenin de önerecek ekstra bir şe yi (illa daha iyi olmasa da) vardır. Diğer üçünü (sanat, din, psikana liz) faydalı bir şekilde tamamlayabilecek olan bu ekstra şey, bir tür idraktir.