Yanlış numara hayat kurtarır
55 yaşında bir kadın, 27 Ocak 1999 Çarşamba gecesi bol miktarda ‘ilaç’ aldıktan sonra, arkadaşı Liz’e telefon açtı. Niyeti, Liz’e "Ben intihar ediyorum Liz, elveda...” demekti. Fakat bir yanlış numara çevirmişti ve kablonun ucuna Elizabeth Hartley takılmıştı. Hartley, "Madem ki Liz'i arıyorsun, Liz'in telefon numarasını çevirsene be kadın, burada çalışmaya çalışıyoruz'. Gece vakti senin tele-zınltını çekemem'.” demedi. Onun yerine, kendisini kimsenin sevmediğinden yakınan bu acı-acıklı sesin sahibine: “Ne olursa olsun ben seni seviyorum” diye karşılık verdi. Olayın anlatıldığı ve zorunlu olarak kısa tutulmuş gazete haberinde, kırkbeş dakika süren telefon konuşmasından aktarılan tek cümle bu. Gazetelerden dünyada olup biten herşeyi aynen yazmalarım bekleyemeyiz zaten; profesyonelliğe sığmaz. Bayan Hartley, New York’lu modern bir iş kadını olmanın, zaten güçlü olan altıncı hissine yaptığı katkının da desteğiyle ortada bir mesele olduğunu şıp diye anlamıştı ve malum konuşmayı uzattıkça uzattı. Hatta arayan bayanın ev adresini bile öğrendi bu arada. Emilyn Philbert de, kendine zarar vermeyi kafasına koymuş olan bayanı polise ihbar etti. New York polisi ise Hollywood filmlerindeki ‘iş işten geçtikten sonra çıkagelen üniformalılar’ imajını yıkarak olay yerine vakitlice vasıl oldu ve duruma el koydu.
