Bazen arkanıza dönüp baktığınızda, bir inat uğruna, bir inanç uğruna, bir takıntı uğruna, başkalarının düşünceleri uğruna hayatta bir şeyleri ertelediğinizi görürsünüz. Bu ertelediğiniz şey bazen bir hayal olur, bazen bir aşk, bazen de bir hayat...
Eğer şanslıysanız, bir yerinden yakalarsınız bu döngünün. Ama şansınız yaver gitmez ya da bir inada tutunup gitmeyi hayat gayeniz yapmaya devam ederseniz, ömrünüzün sonuna geldiğinizde bir hiç uğruna onu tükettiğinizi fark edersiniz. İşte Teğmen Drogo da bu kitapta bir hayali, savaş hayalini takıntı haline getirir. Önüne birçok fırsat geçse de elinin tersiyle iter onları. Monotonluğun ve alışkanlıkların tuzağına düşerek onların büyüsüne kapılır. Ömrünü de bu uğurda hiç eder.
Drogo'nun bu hayat yolculuğu, ironik bir şekilde, bir otobüs yolculuğunda eşlik etti bana. Onunla birlikte yaşadım, hayal ettim ve düşündüm. Hayatı ve ertelediklerimi sorguladım. Arkama dönüp bir baktım. Çocukluğuma, ilkokul sıralarına kadar uzandım. Geçmişe bir yolculuk yaptırdı bana Buzzatti. Yalın anlatımıyla kitap, adeta su gibi aktı.
Kitabı bitirdiğimde aklıma Pablo Neruda'nın şiiri düştü. Bir arkadaş da aşağıda aynısını yazmış; ilginç... Aynı zamanlarda yaşamış iki insan, hemen hemen aynı duyguları çok farklı şekillerde ne de güzel anlatmış.
Yavaş yavaş ölürler,
Aşkta veya işte bedbaht olup yön değiştirmeyenler,
Rüyalarını gerçekleştirmek için risk almayanlar,
Hayatlarında bir kez dahi mantıklı tavsiyelerin dışına çıkmamış olanlar...
Pablo Neruda
Şiirler
