"İnsandır bu. Hatadan hali olmaz. İşte bu hallerde toprak gibi olmak gerek. Kabahatler toprağın altında saklanmalı. İyilikler ise kır çiçekleri gibi zemin yüzübe yayılıp serpilmeli."
Eşi ile dini arasında kalmıştı. Bir yanda onu canından seven, ayrılıp gitmesine asla izin vermeyen Ebu’l As, öte yandan feleklerin nuruyla yaratılıp döndüğü, dünya ve ahiretin tek efendisi, biricik göz
bebeği babası.
Zeyneb nazlı bir gül goncası. Aziz ve güzel… Babasının süsü. Işıltılı bir mücevher! Açılmadık bohçalarda gizli, her göze gözükmeyen kapalı bir hazineyken, bir tek As’a gönül bohçasını açmıştı.