Enver aç değil, hayalleri, gelecek için yaptığı planlar onu besliyor, yöne de yanında kimsenin olmaması rahatsız edici, artık ordusuz bir kumandan, kimsesiz bir lider, halksız bir yol gösterici....
Ve sevginin mutluluk getirmediğini biliyor, sevgi insanın üzerine çöken bir lanet,sevdiğin insan kadar acı çekiyorsun,sevgi büyüdükçe acılar da büyüyor.
İnsan seveni bulunca gözyaşlarını zapt edemez. Kötülerin, sevmediklerinin karşısında dimdik durursun ama sevgi ve şefkat yok mu, bütün silahlarını alır elinden.
Zaten ben ondan hiçbir şeyi hakkım diye istemedim, insan kendi kendinden bir şey istemeye yahut istememeye nasıl hakkı yoksa Piraye’mden de öyle. Çünkü edebiyat diye yazmıyorum; benden ayrı bir Piraye var diye düşünemiyorum...
Yaşarsın karıcığım,
Kara bir duman gibi dağılır hatıram rüzgarda;
Yaşarsın,kalbimin kızıl saçlı bacısı
En fazla bir yıl sürer yirminci asırlarda ölüm acısı.
Aşkları sınırsız; hem ana, hem baba, hem evlat, hem erkek, hem sevgili, hemde kardeş.. Bir insan diğerinin bu kadar çok şeyi olursa onları kim ayırabilir?