Aşk romanları okumayı sevmem, aşk üzerine olan kurgular aşırı boğuyor beni. Ama gerçek bir aşkı okumak bundan çok ayrı elbette ki... Hele mevzu bahis Nâzım ise. Nâzım ile Piraye, hiç vuslata erememiş iki âşık. Belki de Piraye Nâzım‘a, Nâzım ise aşka aşık demeliydim. Nâzım’ın kendisini ve ideolojisine o kadar hayranım ki objektif olabileceğimi sanmıyorum. Aynı zamanda Piraye’de gönlümün güzel köşesinde sevdasıyla, onuruyla, gururuyla, vazgeçmeyişiyle ama dönemeyişiyle de duruyor öylece... Nâzım’ın hayatı o kadar üzüyor ki bunu daha nasıl ifade edebilirim bilmiyorum. Bağımsızlığına, egemenliğine, ülkesine, davasına bu kadar düşkün bir adamın yıllarca hatta ömrünce demir parmaklıklar ardında kalmasını asla yediremeyeceğim. Bu, dönemin çoğu şairi için de geçerli elbette.
Bu aşk için Nâzım’a kızamıyorum. Tek kızgınlığım o kadar naif seven bi adam nasıl oldu da sevdiği kadına “Nasıl olsa benden vazgeçmez.” gözüyle bakabildi. Vazgeçişler bazen içinde sevgiyi de barındırabilir. Vuslatın vakti hiç gelmedi ama belli ki kavuşsalardı aşk olmazdı:)
Kitaba gelecek olursak konu güzel işlenmiş olsa da anlatım gerçekten kötüydü. Tasarımın da cezbedici bir yanı yoktu ama yapılan iş kaliteliyse hiç bir önemi kalmıyor tabii ki. Anlatım ve tasarım kesinlikle kitaba basitlik katmış. Halbuki konu gerçekten hoş ve sürükleyiciydi:( Kitap yalnızca Piraye ve Nazım’dan bahsetmiyor, Nazım’ın biyografisi niteliğinde aynı zamanda. Bu da kitabı daha dolu kılıyor. Ama Nazım’ı ve Piraye’yi sevmesem ilgimi çekip okur muydum? Sanmıyorum.
Son olarak;
“Piraye öldü aşkından, yine de dönmedi Nâzım’a...”
