Adnan Veli Gönderileri
Adnan Veli kitaplarını, Adnan Veli sözleri ve alıntılarını, Adnan Veli yazarlarını, Adnan Veli yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Ağıt
Önce üstün başın eskidi
Etlerin gözün kaşın eskidi
Ne varsa taze bildiğin
Eskidi oğlu eskidi
Elden ayaktan oldun kardeşim
Kalem parmaktan tırnaktan
Bir canın vardı cıvıl cıvıl
Candan oldun kardeşim
Satırlara kaldın kitaplar içinde
Hani saç kirpik deri
Öf ne kötü dünyamış
Bir Orhan Veli varmış
Gel gel kardeşim Orhan
Benim ellerimi al
Benim gözlerimi kullan
OKTAY RİFAT (Varlık: 1 aralık 1950)
Orhan Veli beyefendi
Ataç Orhan'a hiçbir zaman tutmıyan bir sürü isimler arar dururdu. Bunlardan bir tanesi üzerinde çok ısrar etti; amma, yine olmadı: «Şakuli solucan!» Orhan Veli de kendini korumak : için Nurullah Ataç yerine sadece «Nuri Bey» diyordu.
:D
Orhan, Melih, Oktay, üç ayaklı bir pergel gibiydiler. Biraraya geldiler mi, dünyanın en keyifli üçgeni kurulurdu. Mesela birisi gramofon olurdu, birisi plak, birisi Yliksekkaldırım'da gramofoncu. Kur gramofonu, keyfine bak. Böyle müthiş bir gramo fon görmedim. Bu üçgenin ortasına düşmek her zaman keyifli olmazdı. Kazara birisini maytaba aldılar mı, biçarenin iflahını keserlerdi. Birisine cevap yetiştirmiye çalışırken öteki bir tane kondurur, derken adamcağız şaşkın ördeğe döner, teslim olurdu.
Bir delikanlı Orhan'ın şiirlerini okumuşsa içi titremeden, gözü yaşarmadan insana, ağaca, kuşa, taşa, toprağa, Ankara'ya, İstanbul'a bakmaz, kaldırımına tüküremez, ağacını kesemez; sokakta kendi halinde, sakalı ağarmış, paltosu yırtık, üfürsen uçacak bir adamın - Süleyman Efendi budur diye - eline sarılmadan edemez olur.
Gök yüzünü ben boyarım her sabah
Uyanır bakarsınız ki mavi.
Yaptığı hiçbir işin asıl sebebinin bilin mesini istemezdi. Durup dururken «İşlerim var» diye kalkar gider, umulmadık bir anda çıkagelirdi. Hangi işi, ne dereceye ka dar ciddiye alır, bilemezdiniz. Tek ciddiye aldığı şey şiirdi şüphesiz, ama onun da bir oyun gibi görünmesini isterdi.
İçinde biraz aşk, biraz ölüm korkusu ve bir hayli para sıkıntısı vardı.
«Avrilit Orhanik» de demiştik bu nisan hastalığına.
Sait Faik anlatıyor... ≈))))
Mustafa'nın meyhanesinde Kavaklıdere'nin başındayız.
«Sence en büyük şair kimdir Orhan?»
«Fuzuli.»
İkinci şişenin ikinci bardağındayız.
«Fuzuli'den sonra?»
«Fuzuli mi? Kimmiş o?» diyor «Bırak o da avuç açmışlardan.»
Ben yanımdaki, dilimin hiç avuç açmamış şairine bakıyorum.
«Dilimin en büyük şairi sensin» diyorum.
Diyorum amma hafifçe alay etmiyor değilim. Çakıyor kerata «Hadi oradan it» diyor.
Ömründe küfür etmemiş, çelebi Orhan Veli'yi nihayet kızdırabildiğime memnunum. Hayır kızmamıştır. Sahiden iyi şair olduğunu söylediğime kızmıştır.
Bardaklarımız boştur.
«Açık beyaz şaraptan bir tane daha doldur Mustafa.»
SAİT FAİK (Yeditepe: 1 aralık 1951)
Değerli insanların erkenden ölmesine nefret ediyorum!
Ölüm yakasına yapışmasaydı Yirminci Yüzyılın ileri şiirini de fethedecekti.
İkimiz de şiir delisi idik. Orhan zil çalar çalmaz yanıma gelir:
«Teneffüsü gavur etmiyelim Oktay» derdi. Şiir sözü edelim, şiir konuşalım demekti bu.
Yüzünden ve şiirinden gülümsemeyi eksik etmezdi. Dünyayı, insanları, türküleri ölesiye sevdiği anlarda bile sever görünmezdi. Sevdiğini sevmiye kimseyi zorlamaz , hele kendi derdini kimseye dert etmezdi. Alır başını giderdi sıkılınca, tadına doyurmadan. Dünyadan gidişi de öyle oldu.
Sabahattin Eyüboğlu (Yeditepe: 1 aralık 1950)
Melih Cevdet Anday
Kaybı benim için çok, ama çok acı. Alışılacak şeylerden değil. •Tarifsiz kederler içindeyim.• Ölümü üstüne yazı yazmak... ne berbat, ne çirkin iş. Benim için de herkes gibi büyük bir şair, büyük bir insan öldü. Ama bu kadar değil. Kolum, kanadım kırıldı.
Azaldım, eksildim.
Melih Cevdet Anday'dan Orhan Veli...
Başkalarına kolaylıkla anlayamıyacakları bir işi, bir düşünceyi ona iki kelimede söyleyiverirdim. Anladığını, can alacak yerinden anladığını bir işaretle belli ediverirdi. Çok zekiydi.
Dinlerken insana çokluk bakmaz, adamın üstüne düşüp şaşırtmaz, yormazdı. Bırakırdı kendi haline. Dinlemez bile görünürdü. Söyle nenleri sevdiyse, aklına uygun bulduysa kendini tutmaz, düşüncesi ni açığa vururdu. Yok, gözü tutmadı mı kimi zaman itiraz eder, doğrultmıya, düzeltmiye kalkışır ama çok da ayak diremezdi. An laşılan içinden, •Ne halin varsa gör• der, geçerdi·. Konuşkan değil di zaten. Çok tatlı susardı. İnsan onunla saatlerce konuşmadan iyi vakit geçirebilirdi. Ortak bir hatıranızdan, eski günlerden anlatmı ya başladınız mı • Bak o ne zamandır? biliyor musun?• der, size yılını, ayını, gününü, yerini söyleyiverirdi. Hafızası çok, ama çok kuvvetliydi. Arkadaşlarının mektep numaraları, telefon numarala rı, yolculuk, tanışma, eğlence
Neyzen Tevfik
Hiç beklenmiyen bir ölüm. Benim ıstırap arkadaşım. oğlum Orhan Veli'yi çok severdim. Çok değerliydi. Varlığı, edebiyatımız ve gençlik için elzem olan bir insandı. Fikir mahsullerini henüz tamamen veremeden öldü. Kıymeti münevverlerimiz tarafından hakkiyle belirtilmelidir. Ona muhabbeti olanlara ve dostlarına sa- bırlar dilerim. Orhan Veli'nin hiç olmazsa tabutunun arkasından yürümek ve mezarına gitmek isterdim. Vücutça biraz hasta bulunuşum buna mâni oldu.
Gençlik için elzemdi ve kayıptı, dedim. Açıklıyayım: Gençlik derken, kafa gençliği ve Orhan Veli kafası ayarında
olanları kasdediyorum. Yaprakından istifade ettiğimiz verimli dal ansızın kırıldı. düştü; toprağa, tabiatin tâ koynuna girdi. O dalın meyvaları yer yüzünde ve beşerin elindedir. Boşuna bir şekilde kurutmıya teşebbüs edenler bulunsa da ümidimiz ve tesellimiz dalı kırık ağaçtadır. Çünkü, ağacın kökleri çok sağlam ve kuvvetli..
Düşünüyorum: İçinde birbirine geçmiş olarak çeşit çeşit hayat barındıran bu yaşama macerasında gerçek olan nedir, kimdir, hangisidir? Şu anda bana söyliyebilir misiniz, şair Orhan Veli mi gerçektir, yoksa nasırından ölmek suretiyle yaşamıya başla mış olan Süleyman Efendi mi?
Nasırından başka derdi olmıyan Süleyman· Efendi'nin edediliğine bir bak, bir de düşünce cehenneminde çile çeken Orhan Veli'nin faniliğine. Zavallı Orhan, zavallı vesile.