Şu son dört günde, çılgınca ya da kötü sayılabilecek her ne yaptıysam bu, Erasmus'un, onun kitabının suçudur, diyerek kenara çekilmek istiyorum; fakat affedin, bu yalnızca her şeyi tersinden anlamak olur. (Yine de onu suçluyorum, zira "deliyim".)
Bir kitabı, kesinlikle farkında olmadan, okumam gereken en uygun zamanda okumak gibi Tanrı vergisi bir yeteneğim var. Oturup ona şükür mü etmeli yahut bu yazıyı yazmaya devam mı etmeli? Edelim etmesine ama, üslubuma takılmayın, takdir edersiniz ki tüm neşem bu kitaptan, bu kitabı okumuş olmaktan geliyor, normal şeyler yazamıyorum.
Kitabın hangi kısmına övgüler yağdırayım, bilemedim, ama önce Çiğdem Dürüşken'den başlamak istiyorum. İş Bankası Yayınları'nın birtakım çeviri kitaplarında payı olmasından tanıyorsunuzdur muhtemelen onu. Yapabileceğim en iyi şey, ona "delice" teşekkür etmek olur çünkü bir kitap ancak bu kadar güzel çevrilebilirdi! Ve elbette kitabın sunuşu, hazırlanışı, resimleri... Her şey harika olmuş!
Şimdi dönelim Erasmus'a... Yani şimdi ne denir ki? Birçok yerinde tam bir din kitabı gibi olmasına karşın, her yerinden ayrı bir güzellik çıkan bu kitabı yazarken eğlenmiş olsa gerek. Tabii bu kadar eğlenceden söz ediyor oluşum, Deliliğe Övgü'yü basitçe okunabilecek bir kitap olarak anlaşılır kılmasın. Hiç alakası yok; okudukça, okumaya ara verdiğiniz anlarda, bitirdikten sonra, öyle kaplayacak ki aklınızı, kendinizi durmadan sorgularken ve kitabın yeni bir anlamını keşfederken bulacaksınız. Elbette yüzünüzde hoş bir gülümsemeyle...
Tek sorunum, her zamanki gibi, üslup. Bazı noktalarda yine takılmadan edemedim, ne yazık ki. Ancak engel değil, delice okumalar!
