“Biz artık Babil’i yok eden o fırtına tarafından süpürülmüş ve çoktan unutulmuş bir devrin son canlılarıyız.” dedi Şamira hüzünlü bir sesle. “Sana yardım edeceğim general. Bunu sana borçluyum, hatta çok daha fazlasını... Sana her zaman borçlu kalacağım. Ama isteğini yerine getirmeyeceğim. Sanırım bu benim bencilliğim... Seni kaybetmek istemiyorum.”