“hayat teselli olmaktır kişi teselli bulduğu şeyle yaşar onunla hayattadır”
elif genç madem bu alıntıyla başlamayı seçmişti kitabına, bende kitap yorumuma bu cümleyle başlayacaktım.
teselli olarak kitaplara sığındığım şu günlerde, şifa mıydı okuduklarım, yoksa yara mıydı, bilmiyorum. “kelimeler ki acı olmaya da şifa olmaya da muktedir” diye yazmıştı elif genç. kitabı bunun kanıtıydı sanki.
tam 16 öykü. her bir öykü tek tek dokunuyor kalbe. sadece son iki öyküyü okumak için bile bu kitap alınabilir, bunu diyorum. arkasındayım.
öyküyü öykü yapan cümleler tek tek öyle güzel ki, bütününü gölgede bırakıyor, böyle hissediyorum. bu bir eksiklik mi, ustalık mı kestiremiyorum. akıp giden bir anlatımı var. neredeyse hiçbir cümle fazladan yazılmamış. özenle seçilmiş her biri. bu cümlelerde çocukluktan kalan hatıralar, tarçın kokan odalar, yerini deliliklere bırakan bekleyişler, dolmayan boşluklar, sustukça unutulur zannedilenler, konuştukça da unutulmayanlar, yuvasını arayanlar ve elimizden nerede ne zaman tutacağı bilinmeyen hızırlar var. bir yakını kaybetme sonrası yaşanan travmalar, ait olamamaklar, yetimlikler, kimsesizlikler..
duyguları etkili aktarımı, güçlü insan tahlilleri, özenle seçtiği konuları, durumları ve olayları titiz bir türkçeyle aktarışıyla hâsılı kendine has üslubuyla unutmayacağım isimlerden oldu elif genç. merhamete ve şefkate olan özlemini yansıttığı bu öyküleriyle geç tanışmış olmanın burukluğunu hissediyorum tüm okumalarımın sonunda.
elif genç kendi köşesinde öykü dünyasını özenle inşa ededursun, biz de kendi köşemizde onun yazdıklarını okuyalım.
