Erol Erdoğan Gönderileri
Erol Erdoğan kitaplarını, Erol Erdoğan sözleri ve alıntılarını, Erol Erdoğan yazarlarını, Erol Erdoğan yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"Bir eylüldü başlayan içimde
Ağaçlar dökmüştü yapraklarını”
Sayfa 17Kitabı okuyor
"Eylül, güzün başlangıcı olmasından dolayı sükûnet ayı olarak belirir zihnimizde. Hayata dair her şeyin heyecanın, neşesini ve canlılığnı kaybettiğini düşünürüz bu ayda. Ağaçların, ormanların, çimenlerin, hüzün tonlarını kuşanması bize ayrılığı, yalnızlığı hatta ölümü hatırlatır. Solan ve sararan yapraklar sanki saçımızdaki aklar; dalından süzülerek yere düşen yapraklar da gerçekleşmeyen hayallerimizdir."
Sayfa 11Kitabı okuyor
"Hepimiz çok renkli doğarız. Aylar, mevsimler, iklimler gibiyizdir. Öyle de olsa her insan, yakın çevresinin terbiyesi, büyürken edindiği korkular, yanlış eğitim, taraf olduğu ideolojiler sebebiyle renklerini birer birer azaltır. Kişide renk azalması, fıtrattan uzaklaşması demektir. İnsan kaybettiğinde mevsimine dönmelidir."
Sayfa 1Kitabı okuyor
152 syf.
10/10 puan verdi
Oyun her canlının ayrılmaz parçası. İnsan da, kedi de, köpek de, kuş da oyunla hayatı kavrıyor, hayatı kolaylaştırıyor, iletişim kuruyor. Toprak altındaki ağaç köklerinin birbiriyle iletişimde olduğunu söyleyenler var. Bence ağaç köklerinin iletişimlerinin bir kısmı da oyunladır. Evet, buna inanıyorum. Oyun, dış bir unsur değil içe ait bir dinamizm.
"Velhasıl oyun oynamayan çocuk yoktur, hatırlamayan yetişkin vardır. Çocuğumla oynayacak bir şeyler bulamıyorum diyenler. Siz de düşünün, belki de o kadar oyunsuz geçmemiştir çocukluğunuz."
Tuğba Akbey İnan
Çocuk oyun oynayamıyorsa sorun var demektir. Oyuncakları, patlamamış bombalar ve füze parçaları olmuşsa çocukların, orada ciddi bir çocuk düşmanı vardır...
Çocuk ve oyun en anlamlı ikilidir. Oyun, çocuklarımızın en temel hakkıdır.
Çocuk oyunla büyür, hayatı kavrar, gelişir; çocuğun sosyal, fiziki ve psikolojik sağlamlığının temel aracı oyundur. Çocuktaki oyun eksikliği, sonraki yaşlarda da olumsuz sonuçları olacak ciddi bir yoksunluktur, mahrumiyettir.
Aşırı eğitim, yoğun sınavlar, kariyerist yaklaşımlar da çocukların sosyal ve psikolojik gelişim evrelerini olumsuz etkilediği gibi yaşlarının gereği oyunlarla buluşmasına da engel olmaktadır.
Çocuk işçiliği de öyle. Yaşına ve bedenine göre ağır işlerde çalışan çocuklar, oynamak şöyle dursun, dinlenecek vakit bulamadıkları gibi eğitimden de çoğu zaman geri kalmaktadır.
Camide çocuk varsa sevinelim, yoksa kendimize acıyalım...
Camide çocuk sesi duymak istemeyenler yanlış yapıyor, camiyi park gibi oyun alanına çevirenler doğru yapmıyor. Burada ince bir çizgi var. Özel durumu olmayan hiçbir mekânı çocuksuz düşünemeyiz, çocuk her yerde olur. Çocuğun her yerde olması hayatın doğal akışının neticesidir. Çocuk, olduğu yerde çocukluğuyla olur. Çocuk bulunduğu yerde merakını, heyecanını, enerjisini, sevimliliğini ortaya koyar. Çocuğun bulunduğu mekân çocuğun dinamizmine uygunsa, çocuk orada bulunduğu sürece büyüklerin iklimi onu kuşatıyorsa, çevresindekilerce doğru yönlendiriliyorsa, merak ve sevgi veya ilgisine karşılık buluyorsa çocuk mekânın uyumlu ve anlamlı bir üyesine dönüşür. Çocuğun, bulunduğu ortamın doğal unsuru haline dönüşmesi, çocuğun eğitimi, sosyolojisi, kültürü bakımından kıymetlidir. Çocuk böyle bir durumda doğal olarak eğitilir, kültürlenir, sosyalleşir. Bu hâl camide oluyorsa, çocuk dindarlığı kendiliğinden başlar. Mesela, ramazan aylarında, çocuk, oruç ritüellerinin doğal oyuncusu olduğu için, çocukların camiyi, ezanı, sahuru, teravihi sevmesi de kendiliğinden oluşur.
Aslında camide çocuğa ve çocuk sesine tahammül etmeyenlerden bazıları, çocuğa başka mekânlarda da tahammül edemeyebiliyor. Birçok mekânda "Çocuğun burada ne işi var?" cümlesini duyabiliyoruz.