İçimi yeni doğan güneş gibi ısıtan, hiçbir şey için geç olmadığı hissini veren tatlı mı tatlı her yerde görebileceğimiz insan modellemeleriyle dolu dizi gibi bir kitap. Özgürlük öyle bir tanım ki içinde sadece sen varsın. Kimseye zarar vermeden, kısıtlamadan yaşamak istediğin gibi yaşamak. Olmak istediğin kişiyi ertelememek, insanı insan olduğu için sevmek, statüsüne akademik kariyerine, etiketlemelere karşı içteki gerçek sevgiyi, iyiliği, dostluğu bulabileceğiniz bir kitap Güneş Çavması. Tabi böyle anlatınca hayata pembe gözlükler takmış, umursamaz ve ütopik şekilde pozitif bir kitapmış gibi anlaşılmasın dediklerim. En başındaki kaybedilmiş zaman, artık yanınızda olmayacak sonsuzluğa gitmiş bir dostluğu da anlatıyor ve belki de bu yüzden doğru yolu buluyor baş karakterimiz. Hala başınızı yastığa koyduğunuzda yanınızda sevdiğiniz, 60’larına gelmiş bir anneniz ve dostlarınız varken yitirmeden anlayın şu hayatı diyor bize bağıra bağıra. Anlayın ki geç olmasın ve bir gün gözlerinizi bir daha açamayacak şekilde yumduğunuzda ben yaşadım deyin bir jazz müziği gibi yumuşak, anlamlı ve kendi yolunda.
