Gökhan Evliyaoğlu Gönderileri
Gökhan Evliyaoğlu kitaplarını, Gökhan Evliyaoğlu sözleri ve alıntılarını, Gökhan Evliyaoğlu yazarlarını, Gökhan Evliyaoğlu yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Bkz; 1956 Macar İhtilali
Bazı ülkelerde milliyetçiler sömürgeci müstevliye karşı silahla mücadele ediyorlar. Bütün dünya onları «milliyetçiler» diye alkışlıyor. Bazı ülkelerde ise milliyetçiler komünist rejimlere ve peyk hükümetlere karşı gizli gizli - bazen da Macar ihtilalinde olduğu gibi, taşı, toprağı, dişi, tırnağı ve silahları ile - savaşıyorlar.
Kişi arasına giren, kulak tırmalayan kelimelerden, hele bunların uydurmaca olanlarından hiç hoşlanmam. Tıpkı iki yazar arasındaki münakaşaya izinsiz karışıp cıyaklayan uydurma yazarcıklar gibi...
Gökhan Evliyaoğlunu seviyorum :D
Ben «teklif» diyormuşum da «öneri» demiyormuşum. «Vazife» diyormuşum da «ödev» demiyormuşum. «Görev» de diyebilirdi, unutmuş, «netice» diyormuşum da «sonuç» demiyormuşum. Bu yüzden Osmanlıca kelimeleri Türkçe karşılıklarına tercih ediyormuşum. Onun için de milliyetçi olamazmışım. Bu kelimeleri kullanmakla da gerici yığınlar karşısında ün kazanmak istiyormuşum.
-Şimdi tenakuza dikkat ediniz-
Bunu bilerek de yapmıyormuşum. Hem bilerek yapmıyormuşum, hem de ün kazanmak için yapıyormuşum. Bu nasıl iş? Bu yazar ne demek istediğini, ne yaptığını biliyor mu aziz okuyucum! Bir de bir yanda «münakaşa» derken beri yanda «tartışma» diyormuşum. Böyle şey olur muymuş. Olur!
Elbette olur!
Bu hikeyeci yazara öğretelim: Bir kere benim yaptığım şeyi o da yazısında yapmış. Mesela «garip» demiş, «yabansı» diyebilirdi, «tabii» demiş, «doğal» diyebilirdi, «fikir» demiş, «düşünü» diyebilirdi, «nutuk» demiş, «söylev» diyebilirdi, «düşman» demiş «yağı» diyebilirdi, «silah» demiş «pusat» diyebilirdi. Neden dememiş?
Bir rivayete göre bunlar da yerleşmiş Türkçe kelimeler. Bunları da konuşup yazanlar var. Acaba kendisi de mi gerici yığınlar karşısında ün yapmak istiyor? Değilse asıl kendisi ne demek istediğinin farkında değildir. Çünkü kanaatlerine zıt şeyleri, arzu etmediği işi yapıyor. Halbuki ben yaptığım işin doğruluğuna inanıyorum. Bir yazıda hem «münakaşa» hem «tartışma» de.eği seviyorum. Çünkü bu, dilin, yaşayan Türkçe'nin zenginliği, zenginleşmesi demektir..
Misalen: Kuvayı Milliye ve Polonya Prometheus'u.
...Daha bir kaç yıl öncesine kadar «milliyetçilik adeta modası geçmiş bir «şovenizm» olarak mütalaa edilir olmuştu. Milliyetçiliğe düşman sistemlerin bilhassa komünistlerin gayretiyle ve müphem bir beynelmilelcilik cereyanı ile yıpranır gibi olan bu ülkü bir ara o kadar gözden düşürülmek istendi ki, milliyetçilik adeta ya; 13 - 18 yaş arası gençliğin romantik bir ütopyası yahut topluma zararlı bir taassup telakki ediliyordu. «-Herkes milliyetçidir, ayrıca milliyetçi olırıak ne demek?» gibi bir takım tekerlerneler de dillere düşmüştü. Fakat milliyetçiler gerilemediler. Milli ideolojileri bayrak edinerek direnmekte devam ettiler. Dünyanın her tarafında milli mücadeleler koptu. Bu mücadelelerde milletten ve hakikatlerden yana olanlara hep «milliyetçiler» denildi. Onlara düşman olanların «mukavemetçi», «asi», «mürteci» isnadlarına rağmen milliyetçiler her yerde galip geldiler. Böylece beynelmilel barışın da ancak milletlerin milliyetçilik duygularına ve şartlarina hürmet etmekle gerçekleşeceği anlaşıldı...
İnsanlar için sevmek kadar asil, sevgi kadar büyük duygu yoktur...
Bkz: 1848 Fransası
Hakimiyetlerine bizzat sahip olan milletierin hiç biri başlangıçta büyük çoğunlukları ile yüksek siyasi kültüre malik olmamışlardı. Milletin vatandaşlık kültürünü yükseltecek olan ocak da gene Meclis'ti.
Atatürk, Milli Mücadele'nin Mustafa Kemal Paşası olarak o zamanki Türkiye'nin siyasi rejimine vermek isteyebileceği her türlü şekil bahsinde, kendisi ile birlikte çalışan arkadaşlarını ve kendisine inanan Türk milletini ikna edebilecek durumda idi. İstese idi kral olabilirdi. Yahut daha başka bir usulle, beş - on kişilik bir heyetle devlet ve hükümet idare edebilirdi. Yahut, eğer istese idi İstanbul'daki Meb'usan meclisi gibi meclis kurar ve kendi hükümdarlığını ilan edebilirdi. Hiç olmazsa yeni siyasi şartların değişebileceğini zamana kadar memleketin siyasi rejimini bir müddet çok hususi bir devlet ve hükümet şekline bağlıyabilirdi. Böyle bir tutuma itiraz edecek yakın mücadele ve silah arkadaşları olduğu gibi tasvip edecek siyaset ve silah arkadaşlan da vardı. Hatta bu hususlarda teklif ve tavsiyelerde bulunanlar da mevcuttu. Bunlara kanıp, ötekileri tasfiye etmeyi düşünebilirdi. Zaman zaman buna muktedir olduğunu da görüyor, biliyor ve hissediyordu. Bütün bunlara rağmen öyle yapmadı. İlk siyasi mücadelere karşıtığı hatta milletin kaderi ve geleceği için düşünrneğe başladığı gençlik senelerindenberi inandığı ve cepheler boyunca kalbine ve kafasında ibesliyerek büyüttüğü «Milli hakimiyet» prensibine bağlı kaldı. «Hakimiyet, kayıtsız şartsız milleet ait olmalıdır. Millet kendi kendisini idare etmelidir. Meclisle idare etmelidir. Cemiyet kendi kaderi ile ilgili kararları bilmekten mahrum edillemez. Millet Meclisinin kararları benim, senin, onun kararından daha üstündür» diyordu. Öyle yaptı...
Halk için, halkla beraber olunmadan milliyetçi olunmaz. Çünkü milliyetçilik millet sevgisinin fert fert bütün yayılmasını gayeleri arasına almıştır...
Osmanlılık da tıpkı Oğuzluk gibi Selçukilik gibi milli mefahirimizdendir. Onu tarihe mal olmuş en kıymetli hatıralarımız arasında saklamağa mecburuz. Geçmişe sövmek insanın kendi soyunu inkar etmesinden farksızdır.
29 Mayıs 1961 tarihli gazetelerimizden birinde «Osmanlılık» başlığı taşıyan bir yazı okudum. Yazının zavallı yazarı yazı hayatının bir anında ve yaşının bu çağında her nasılsa okuduğu bir kitapcıktan birkaç paragrafla imal-i fikrederek Osmanlılığın ayak öpmek demek olduğunu ve bizde bugün de devam edegelen bu adctin Osmanlılardan kalma bir miras olduğunu iddia ediyor. Bu iddialar, Yeni Türkiye'nin yeni hareketlerine değer kazandıracak olan tarih şuurunu gölgeleyerek millete bir aşağılık duygusu telkin etmek isteyenlerin kasıtlı fikirlerinden ilham alıyor.
...
Osmanlı tarihinde dalkavukluk ve ayak öpme zilleti arıyanlar yorulur. Sadece cehaletleriyle gülünç olurlar. 31 Mayıs 1961