Ben hâlâ büyümemişim,çocukmusum..hâlâ içimde buram buram tüten acılar,içime dokunan dikenli dallar varmış..Hâlâ filmlere,kitaplara,ayrılıklara ve hasret kalanlara ağlayan küçük bi kız cocuguymusum..Ince ince kanadım;için için,bağıra bağıra ağladım.. kitap beni benden alıp bambaşka diyarlara,çocuk olduğum yılarda yaşıtlarımın yaşadığı cehennemin orta yerine kolumdan sürükleye sürükleye götürüp birakti.."Gör dedi,iste dünya burası!! Bütün hayatin özeti yasadigin acılar!"
Atka ve Hana'yla bir ayrıldım sevdiklerimden,onlarla bir yasını tuttum hırslar yüzünden yitip giden sevdiklerimin.. insanlarla ve onların kötülükleriyle birlikte savaştım.. ve yoruldum yüreğimin en derininde,darmadağınım bu gece..
Okurken bile ağır geldi yaşananlar,çığlık atıp,"Bu kadarı fazla,durun,bi arada yasarken neyi bölüşemediniz?",demek geldi içimden..çareler aradım çaresiz,çıkmaz sokaklarının ortasında..
Bir kahve çekirdeğinin mutluluğunu tattım, bir yudum suyu bulabilmek için kurşunlar altında yürüdüm yollarda ve onlarla birlikte kucakladım minicik umut filizlerini..
Özledim onlarla bir,kavruldum kimsesizligin corak arazisinde..umutlar büyüttüm,çiçekler yeşerttim umut ülkesinin ovasına,bahçe yaptım ve boy verdi filizlerim..
Elveda Atka,elveda Hana..Elveda Saraybosna..
