Ben bu kitabı 3 yıl önce de okumuştum,buna rağmen bir kez daha çok keyif aldım.Kitap komik ve eğlenceli bir şekilde başladı.Ve sonu...Saçma,tuhaftı ama o kadar hüzünlendiriciydi ki,hayatımda üçüncü defa bir kitabı okurken ağladım. Yo-yo, gösteriye hazırlanırken Tumanlara bir şeyin,bizi hem hüzünlendirebileceğini hem de gülümsetecebileceğini söylemişti,işte bu roman tam da bunu oluşturdu ben de. Bir bakmışım ki Yo-yo'nun uydurduğu " Masa. Masa,masa! Ay sivri,dağınık masa. Ay Selçuk geldi! Ay,ay Selçuk gelmee! Deli sıpa! Deli sıpa! Ay sivri,dağınık masaa! Ay Selçuk gelsin! Ay,ay Selçukkk! Arabanda balata vaaar! Hadiiii komisyon isteseneee! Paşa kahveniz yandı Lindaaa! Ve koalanın kolu sayfalarcaaa!" şarkısı için kahkahalarla gülüyorum,bir bakmışım ki aynı şarkı için ağlamaya başlıyorum...
Hikayemiz,Tuman ve en yakın arkadaşı İlgi'nin yeni taşınan garip komşuları Yo-yo'yu gözetlemeleriyle başlıyor.Zamanla onunla dost oluyor ve insanların ortasında "hebele hübele" diye birden bağırınca neler olacağına bakıyorlar. Sahiden,bir gün sessiz bir alanda oturduğum yerde elimi sallayarak böyle bağıracağım...Utanmamı saymazsam,insanların yüzündeki ifadeleri izlemek oldukça eğlenceli olacağa benziyor...
NOT: Ahh; bunu yazmadan edemeyeceğim."Lanet olsun ahbap!!" sahneleri muhteşemdii,bayıldım.
NOT 2: İki puanı aynı yazarın "Sevgili Hiç Tanımadığım Çocuk" kitabıyla resmen aynı yazdığı için kırdım.Yorgancı ve Meneviş,bana aynı karakterler gibi geliyor.
