İnsanın tutunacak bir dal bulduğunda (dost, sevgili...) artık devam edemem dediği noktadan tekrar yaşama başlayışı ve benim için artık yeni bir yaşam başladı dediği anda en dibe vuruşunun hikayesi. Arzelya ve Eco'nun aşkı anlatılırken Arzelya üzerinden Elfi ve Ali'nin de hüzün dolu hikayelerine şahit oluyorsunuz kitapta. Şimdi ben hanginize üzüleyim arkadaş durumu söz konusu adeta.
"Hayatın ne getireceğini bilemezsin, hayat sürprizlerle dolu." dediğim zamanları düşündüm kitap bittiğinde. Bu cümleyi kurarken kastettiğim hep daha güzel günlerin geleceği olmuştur bu güne kadar, içine hep umut yüklemişimdir. Şimdi cümleye kattığım anlamı gözden geçiriyorum. Sahi, her sürpriz mutlu etmek zorunda mı? En sevdiğinin elinden gelen bir sürprizle hayatı alt üst olamaz mı insanın? Bir kişinin varlığı ya da yokluğu kendisinden bağımsız kaç hayatı etkileyebilir? Yokluğuna güç bela katlanılan sevgilinin varlığı insanı nasıl uçurum kenarına getirebilir? İşte, tüm bu sorulara güzel bir cevap olmuş kitap.
Hiraizerdüş'ün müziklerini dinleyen biri için tanıdık bir üslup söz konusu. Hatta bazı bölümlerde içinizden türküsünü mırıldanmaya başlıyorsunuz istemsiz bir şekilde. Diyalog bölümlerinde dilini diğer kısımlara göre daha zayıf, daha günlük buldum. Kitabın bir bölümünde yer alan mektuplaşmalar kısmı bence dil olarak en başarılı bölümüydü.
