Hulki Aktunç Gönderileri
Hulki Aktunç kitaplarını, Hulki Aktunç sözleri ve alıntılarını, Hulki Aktunç yazarlarını, Hulki Aktunç yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ayrılık bir sevda kaderidir.
-Bu menekşe bu pencereyi sevmedi.
-Toprağı ve suyu sevmiş miydi ki?
Sen geldin ya sevgilim.
Burada onlar yaşayamaz
Babam da bardağın yuvarlandığı yöne bakıyordu. “Beni burada bırak, git sen” dedi. Sesi kırıktı. Belki de şöyleydi: Sesi azalıyordu. Demin can kulağıyla dinliyordum onu. Sanki birden tek kulağımla duymaya başlamıştım sesini. Diğer kulağım sürekli kuş sesleriyle doluyordu. Sabah kuşları. Adlarını bana tek tek bellettiği kuşlar.
Kuşlara kızmıyordum. Yerden bir taş alıp atmalı mıydı ki? Babamın sesi neredeydi?
Mektup diyor ki: Mevsimlerin birbirine karışıyor. Yazla güz, kışla ilkyaz garip panayır ustalarıdır. Her birinin çadırında bir özge hüzün bulunur. El verir de ondurmazlar ve hüzün kabilelerine katarlar seni. Vardıkları konakta yakalanırsın ve ten bedeli ödeyip kurtarırlar seni.
Mektup diyor ki: Herkese sus diyen bir yargıç ünlemektedir senin sayıklamanda. Gündüzlerin sahradır ve gecelerin de bir mesel imbatıdır. Acıkmıştır hem kuma, hem su serpintisine. Yazıklanan bir yüreksin kendinden sakındıkça.
Mektup bunu diyor: Açıldıkça kapanacak, kapandıkça açılacaktır sevda.
Sen de bağırtılarını kimse duymuyor diye yükseneceksin.
Belli ki, işlemeyi işleyen, usunda nice kuş varsa hepsini bu kapıda birleştirmiş. Oymuş, yontmuş, yaldızla boyamış, kuşun kuyruğu, kanatları sorgucu karanlıklar içinde. Hem gidilecek, def olunacak bir kapı, hem özlenilecek ve dönülecek bir kapı.
…
Birileriyle senden söz ettik. Gittiği hiçbir yere dönmez, dediler.
Gönlü en yücedeyken, en bataktakidir o, dediler.
Arayış
ve dönüş, hiç de acı verici olmuyor. Çünkü sana (bana) kavuşuyorum. Bir an için, kolluk güçleri de engel çıkarmıyor. Susarak bakıyorlar. Yol bitiyor. O kent bitiyor. Çocuklar görüyoruz, yagılanma dersi çalışıyorlar. Suskun bakıyoruz onlara. Ve kanatlarını kimsenin çırpamadığı bir sevda, yazgının duvarlarını ayna sanıp ağıyor oraya, çarpıyor, yıkıldıkça yıkıyor, yıkıldıkça yıkıyor.
Her şey yavaş yavaş bitiyor da nokta yok. Kimi zaman, bir esrik, bir esrarkeş biçemi tutturuyor yaşam. Dostluk etmek için, iğnelerine tutunanan olmaz mı senin? Ben de, bir karabatağın yedeğinde, sevgili kıyılar, hatta taş ve sapan aramışım. Ve gölgesiyle yalnız kalan açık bir kapı.
Nokta yok. Ama hep son gece’ler oluyor.
Biz bu dunyaya cok sert cakildik baba/
Fakat mıhlara/ pas vuran suyuzdur da/
Göz, gözyaşıyla alınmış bütün/
Mevzilerinden kaçıp caysa da, huyudur, biz oralardayiz/
Yaralıyız yağmur cümle yaralarımızı bağışlar/ sağaltırsa da.
Hulki Aktunç
Hulki Aktunç
“Araf” ın Türkçesi var mıdır?
..
Vakt-i kerahat…Bir arkadaşımla bir kaç satır rakı içecektik. Akşam serinliği. Komşu balkonlardan kavun, pilaki, rakı kokmaya durdu.
..
Nurullah Ataç, “rakı içmek” yerine, matrağına “terakki etmek” dermiş. Adab-ı terakki, kadehi, karafikisi ile kim bilir hangi arafta medfun?
..
Rakıyı karafakiye koyunuz..Rakı kadehini bildiğiniz yerlerden tedarik ediniz. Şöyle, ne fazla, ne az, Karakulak suyu katınız. Hani, kadehin dibinde bir “vadi dumanı” tütmeli.
Ara-denizi gözleye gözleye, birkaç mısra rakı içip araftan cennete mi cehenneme mi nereye geçerseniz geçin efendim.
Arafı bizim olan, cenneti cehennemiyle de bizdedir.
Birisi, birisinin bir davranışı, bir olay…ateşböceğinin karanlıktaki ani ışıltısı gibi, şiirleşir ve yine kendisi olur, kendisi olarak sürer gider.
Kadıköy iskelesindeki adam, herkesi yolculayan ve Karşı’dan gelen herkesi karşılayan adam, önce şiiri düşündürmüştü bana. Sonra sonra, onun bir hikayesi, bir romanı olduğunu farkettim.
..
O’nun varlığını biraz gecikerek sezmiş olmalıyım. Çünkü “herkesi yakalayan ve karşılayan adam”, kalabalığın herhangi bir ögesiydi. Aykırı, göze batıcı hiçbir yönü yoktu. Akşam vakti, vapurdan çıkıyorsunuz; iskelede bir adamın herkesi “mahfiyyet” içinde, mahcup bir gülümseyiş ve küçücük bir baş hareketiyle selamladığını görüyorsunuz. “Sizi” selamladığını anlamıyorsunuz önce. Çevrenize bakıyor, yolculardan herhangi birisinin o adama yaklaşacağını, birlikte Kadıköy çarşısının kalabalığına karışacaklarını düşünüyorsunuz. Hayır, Herkesi Yolculayan ve Karşılayan Adam bütün vapurları bekliyor. Öbür sabah bakıyorsunuz, bütün sabah vapurlarının bütün yolcularını da yolculamaktadır.
Bir usta “şiir, yapılır” demiştir ya…sabah/akşam şiir yapıyordu bence. Birkaç yıl boyunca hep gördüm onu. Sonra, kayıplara karıştı.
…
Hikayesi ve romanı, kendisinde kaldı.
-Kır ortamının insanı delirtişi ile şehir ortamının insanı delirtişi arasındaki farkları düşündünüz mü hiç?
-Çılgınları hapishaneden beter mekanlarda biriktiren Batı toplumlarıyla, sağalmas sayılan delilerini toplumun sağaltması için ortalığa bırakan Doğu toplumları arasındaki farkları düşündünüz mü hiç?..
-Tatlı kaçıkları acılı kaçıklardan ayıran şey nedir? Kıl inceliğinde bir şey mi, kahkaha kalınlığında bir şey mi?
-Hasan Kaçan’ın Deli Ziya’sı büyüklüğünde kaç şairimiz var?
-Yıldırım Aktuna’yı belediye başkanı olarak gördüğünde, belediye sakinleri ne gibi hisler duymuşlardır?
-Bizans prensleri Adalar’a sürüldüğü gibi, Osmanlı paşaları da oraya sirfün edilmişti. Bugün Adalar’da kaç sürgün vardır? Kaç deli yaşamaktadır. Adalar’ın favnası (kediler, köpekler vs.) arasında da çıldırdı olaylarına rastlanmakta mıdır?
-Kır delileriyle (osuruğu cinliler!) şehir delilerinin adlandırılması arasındaki semantik ve semiolojik farklar, onların tarihlerine de ışık tutar mı? Söyleyin ey üşütük’ler, hent’ler, kontak’lar, söyleyin ey tahtası eksik’ler, denyo’lar, düttürük’ler, dağıtık’lar, fıttırık’lar, manyamış’lar, sıpıtık’lar, tozutuk’lar…
-Şehir/meşhur/teşhir aynı kökten mi gelir? Çırılçıplak dolaşan teşhirci delilerin, ayrıca flaşör’lerin şehr köküyle bağlantıları bulunabilir mi? Köy tenhalığında flaşör yaşayabilir mi?
…
Deli miyim, delirmek üzereyim mi? Üzere miyim? Üzereyim mi? Düzeleyim mi?
Aylak Adam, bir edebiyat eleştirmeninin sorması gereken soruyu romanın ilk sayfalarında kendi kendine ve okura yöneltir: “Yoksa her şey ben olmadığım zaman, benim olmadığım yerlerde mi oluyordu?”
Roman sürüp biter. Yanıt da verilmiştir; romanın özünde gizlenen yanıt bence şöyledir: “Senin olduğun zamanlarda, senin olduğun yerlerde olup bitiyor her şey.”