En Eski Jacques Ellul Sözleri ve Alıntıları
En Eski Jacques Ellul sözleri ve alıntılarını, en eski Jacques Ellul kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
''Kökleri ve tarihi unutun. En basit, en dolaysız tecrübelerimizi ele alalım. Önüme bakıyor ve ufukta kaybolan denizi görüyorum. Etrafıma bakıyorum: sağıma ve soluma, uçsuz bucaksız sahil şeridini, onun arkasındaki kum tepelerini algılayabiliyorum, uzaydaki her şeyi algılayabiliyorum. Bakışımla uzayı kendi uzayıma dönüştürüyorum. Nesneler açık ve net. Kum tepelerini yerinde tutan sazların etrafında kıvrılan rüzgarı görüyorum.
Bu imajları tek tek kaydediyorum ve onların yan yana konulması bana içinde yaşadığım dünyayı, etrafımı kuşatan dünyayı gösteriyor. Bu uzayı baştan sona tarayan ve benim oradaki her şeyi bilmemi sağlayan görme araçlarımla ben, bu evrenin merkezindeyim. Bu gerçeklik imajlarını birbirine bağlayarak, onu bir bütün olarak kavrıyor ve bakma eylemimin bir sonucu olarak onun bir parçası haline geliyorum. Ben, kendinden yola çıkılarak evrenin ve uzayın düzenlendiği kalkış noktasıyım: vizyonum beni ve başka her unsuru, her birini ait olduğu noktaya yerleştirerek konumlandırır. Bakarken, düzeni keşfederim. Bakışım, bana çevremdeki her şeyin adım adım ilerleyen keşfini sağlayan art ardalık vasıtasıyla bu düzeni oluşturan şeyin bizzat kendisidir.''
''Gerçeklik belirsizleştiğinde, müthiş bir kuşku bizi ele geçirir; Çünkü, sise boğulmuştur. Bu yüzden, görme beni kullanışlı, açık, garantilenmiş imajlarla donatmayı başaramaz ve artık kuşku götürmez enformasyon kaynaklarına - vizüel imajlara - sahip bulunmadığımdan, eylemde bulunamam. Karanlık korkusu, aynı belirsizliğin sonucudur. Dünya merkezi noktasını kaybeder. Artık onu göremediğimden, merkezsizdir. Merkez, her yerde olabilir. Her yerde olabilir ve hiçbir yerde olmayabilir. Artık yerimi belirleyemem. Nesneler, bundan böyle bana göre konumlandırılamaz. Yönler ve renkler ortadan kalkar. Konumuma müdahaleye yeteneksiz, konumumu değiştirme yeteneğinden mahrum, hareketsiz ve beklemede kalırım. İmajlarsız, birdenbire felç olurum.''
''Konuşulan söz, temel bir bildiriyi veya bir dahinin düşüncesini içeriyor olsa bile, eğer biri tarafından işitilmiyor ve yeniden bulunmuyorsa, boşunadır; ölür ve ortadan kalkar. Oradaki okyanus, onu hiç kimse düşünmediğinde bile, olduğu ve olmuş bulunduğu
şey olarak durur.''
''Tarihimizin akışı içinde, her zaman, bir kişi veya bir grubun, sözlerinin hakikatle özdeş olduğuna inanarak veya hakikatin 'başka bir yerde' olamayacağına veya 'başka bir şey' olamayacağına inanarak, bütünüyle hakikati dile getirdiklerini iddia etmiş bulunmalarından doğan dehşeti gördük. Bütün diktatörlüklere, baskılara, yalanlara ve katliamlara meşruiyetini bu tutum vermiştir. Bir kişinin diğer kişiye karşı sözü, duruma göre hareket eden bir pusula gibi, hakikatin biricik hassas ibresidir.
Hakikat konusunda insanın bir onurlu, seçkin köşeye sahip bulunma iddiasından çok ayrı olarak, hakikati olduğu gibi ele geçirebilsek, onu israf etmeksizin, ona herhangi bir şey karıştırmaksızın nakledebilsek bile, hakikat bizi kendi ağırlığı altında ezerek yaşamamızı önler. Yaşamak için biz hakikatin, en hassas temsilci tarafından ifade edilmiş olmasına ihtiyaç duyarız; öyle ki, dinleyici özgür kalabilsin. Geçerli olanı yakalamamıza imkân sağlayan huzursuzluk, hakikati bütünüyle asla kavramaya muktedir olmadığımızı veya hayatımızla hakikati özdeşleştirerek maceramızı bir sona ulaştırmaya muktedir olmadığımızı bilmemizi gerektirir.''
Günümüzde imajlar, duyu tecrübemizin, düşünce sürecimizin, duygularımızın ve ideolojimizin günlük besinidir.
Her kişi, gördüğü ve işittiği şeylerin, gösterdiği ve konuştuğu şeylerin bir araya gelmesinden oluşur. Her birinin kapısı, sürekli birbiriyle yüz yüze gelen farklı evrenlere açılan farklı duyu vardır. Bu iki evren, varoluşun her düzeyinde karşı karşıya gelirler.