Bukre aldatılmıştı ve bu yıkılmasının yaralarını sarabilecek tek kişinin yani Selim 'in yanında aldı soluğu.Öyle güzel bir arkadaşlıkları vardı ki ,konuşmalarına gerek yoktu anlaşmaları için.Ve her defasında Selim biliyordu Bukre'yi nasıl rahatlatabileceğini.Selim ,Bukre'ye yavru kuşum derken,Bukre ise ona kuzu diye seslenirdi.Selim
Bina yıkılırken, babam o kolonlarla birlikte aşağıdaki karanlığa düşerken parmaklarıma dokunduğu an kalsa sadece. Öncesi ve sonrası birden buhar olup uçsa. Hâlâ parmağıma bakıyorum. Sanki babam orada. Parmağımın ucunda…
İçimde gittikçe büyüyen bir yalnızlık var ve ben o yalnızlığın ne zaman biteceğini bilmiyorum! Yalnızlık biter mi?
..
Ben tükendikçe artıyor yalnızlığım.
Yalnızliğım arttıkça da ben tükeniyorum