Durdum, birilerini bekliyormuşum gibi inen yolculara baktım. Aşina bir yüz karşımda bitiverirdi belki. Fakat amcamın inancı yoktu bende. Onlar bir daha dönmeyeceklerdi; ne babam ne annem ne Bettie ne Dave ne Lotte.
Babam şarkı tarzında şükran duaları söyleyerek Mısır’dan göçü anlatırdı, biz de mayasız ekmek ve acı ot yerdik, geçmişin acılarını tatmak için… Sonsuza dek.
Gerçek anlamda normal davranan biri olduğum zamanlar geçti aklımdan. " O zamanlar nasıldım acaba?" diye düşündüm. Sokakta yürürken nasıl baktığımı, trene bindiğimde neler hissettiğimi, bir dükkana girdiğimde ne söylediğimi hatırlamıyorum artık.