ve tam yanımdan geçerken "Merhaba!" diyecektim. İşi tesadüfe bırakıp beklemeyi ergenlik yıllarımda terk etmiştim. Bir sürü üzüntü ve gözyaşından sonra anladım ki bekleyenler değil, harekete geçenler kazanıyordu.
Sabırla işi olmamış biri için beklemek, ne büyük eziyetti! Başarabilirsin, diyordum kendi kendime. Her gün koca bir umut bahşediliyor bana, daha ne olsundu.