Asrı saadetin en çileli ve kalbi kırık yılları... Ümmete emir olanlar istiyor ki Efendimizin hayatı gibi olsın İslam, öyle inansın amentü diyenler.. oysa mescidde ne Rasulullah vardı ne de onu iman kulağı ile dinleyen ashabı. Peygamberlerden sonra insanlığın en faziletleri teker teker göçmüştü fani dünyadan. Kalanların kalbi hançerli gönlü kırıktı. Ne de olsa fitne kapısı sonuna kadar kırılarak açılmıştı..
Hz. Osman ve Hz. Ali dönemini anlama açısından oldukça faydalı bir eser. Kitabın dili de kendini gayet güzel okutuyor. Ama yine de bu kitaptan manevi yönden istifade edilir diyemiyorum. Zira olayları anlatma derdinden hürmeti unutmuş yazar. Evliyanın nazarında Hz. Muaviye mazurdur hatta bir büyüğümün ifadesiyle Ümmü Habibe Validemize istinaden ümmetin dayısıdır. Lakin yazar Hz. Muaviye'yi haklı göstermek adına Hz. Ali'yi harcamış, etrafında dönen dolapları anlayamayacak şekilde zayıf göstererek. Bu kitapta beni en rahatsız eden şey hürmet dilinin olmaması. Hele ki Hz. Hasan hakkındaki "Hasanın tek bildiği karı alıp boşamaktı" ifadeleri Efendimiz'e en çok benzeyen torununa hakarettir benim nazarımda. Hz. Ali'nin Kan bağı olmayan bir kızı kucaklamasi elini öptürmesi... bunlara gelmiyorum bile. Ahmet Cevdet Paşa'nın insanın yüreğini titreten o hürmetine alışmış biri olarak bu kitap çok avam geldi bana. Kalbinde hürmeti sağlamlaştırmış, o dönemde geçen olayları okumak isteyenler için okunabilir bir kitap. Ama benim tavsiye listemde değil
