En Eski Reyhan Özçelik Gönderileri
En Eski Reyhan Özçelik kitaplarını, en eski Reyhan Özçelik sözleri ve alıntılarını, en eski Reyhan Özçelik yazarlarını, en eski Reyhan Özçelik yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Bugün kelebek oldum, sonra Tanrı benim için yeryüzünü ve gökyüzünü kozaya dönüştürdü. Ve dedi ki, eğer bir kez daha çıkarsan kozandan ölüm olacaksın!..
Sayfa 68Kitabı okudu
Ormanda bir tren yolu vardı ama tren yoktu. Korku vardı ama kabuslar yoktu. Kabuslara tren çarptı, varlığın içine iki yokluk düştü. Ölüm vardı ama ruh yoktu. Beden vardı ama hayat yoktu. İki yokluk birbirine çarptı, yaşayan bir ölü doğdu.
Sayfa 157Kitabı okudu
Düşünüyorum da, bir şehir ardımda bıraktıklarımla daha anlamlıysa, yanımda götürdüklerim neydi? Anı mı, acı mı?
Özdeki iyilik, sözdeki kötülük. Bir insanı iyi ya da kötü olarak değerlendirmek için öze mi bakmak gerekirdi, yoksa söze mi?
Binlerce hektarlık ormanı kül eden yangın küçük bir kıvılcımla başlardı ve bunun önüne geçilemezdi; ruhu kül eden yangın ise bir insanla başlardı ve bununda önüne geçilemezdi.
Oysa ben kelebek olmayı istemiyordum, kanatlarım olsun istemiyordum, uçmak istemiyordum. Ben sadece beyaz renkli kozamın bana kefen olmasını istiyordum çünkü bir avcının kelebek ağına takılıp, bir koleksiyonun parçası olmaktan deli gibi korkuyordum. Belki de korktuğum yaşamaktı.
“Bir insanın içindeki kiri gördüğünde o insana kılıf olan ten umurumda olmuyor.”
Kalbin haritası çizilebilir miydi, bilmiyordum ama ben çoktan kendi kalbimin haritasını çizmiştim.
Hissetmek kalbimin başkentiydi, duygular ise kalbimi meydana getiren toprak parçalarıydı ve her bir duygunun yüzölçümü birbirinden farklıydı. Mesela, kalbimin topraklarında en az yüzölçümüne sahip olan duygu sevgi iken, en fazla yüzölçümüne sahip olan duygu da umutsuzluktu. Belki de bu yüzden umutsuzluğu çokça hissederken, sevgiyi pek hissedemiyordum.
Güneş dün olduğu gibi bugün de ufukta dağıldı ve yine gökyüzü, ilahi bir fırçayla siyaha boyandı. Bu gökyüzünün siyah tablosuna yıldızlar, aydınlığın tohumları gibi yerleştirildi.
Hala umudun bir yerlerde olduğunu, bir beden de yaşadığını, bir zaman diliminde bulunacağını anlatır gibi yerleştirildi hem de...
Yıldızlar umuttu.
O, bu dünyanın topraklarına düşmül cehennem ateşidir.
Sayfa 36
O an anladım ki, bir hayali gerçekleştirmek için duyulan umut ölünce, o hayal de ölüyordu
Sayfa 37
Bir yara sarılırdı ama o yaranın acısı ruha miras kalırdı. Bu yüzden ruhumuzda, aldığımız yaralar tarafından çizilen acı haritası vardı.
Sayfa 38