•Kitap, yıkıcı bir depremle tüm İstanbul'un yerle bir olmasını, bu depremden sonra yıkıntıların arasından insanın yeniden doğaya kavuşabileceğini inanan insanları ve şehri baştan inşa edip bir beton yığınına dönüştürmek isteyenleri konu alıyor diyebiliriz.
•Kitabın konusu benim çok ilgimi çekti ve okumaya başladığımda da güzel ilerledi. Sadece bazen güzel cümleler görüyorken, bazen de daha basit bir anlatım vardı. Bunu yazarın acemiliğine verdim çünkü verilmek istenen mesaj iyiydi ve tamamen kusursuz olmasa iyi gidiyordu.
Bir süre sonra saçmalamaya başladı. İlk önce işin içine kötü ve sert erkek ve masum, çaresiz kız şeklinde bir anlatım girdi. Bu anlatım şekli beni çok rahatsız etti açıkçası.
Kitabın yarısından sonra ise işler bayağı bir karıştı. Her şey birbirinden alakasız oldu bence. Bir taraftan kötü çocuk hikayesi okudum, bir taraftan felsefe, bir taraftan tasavvuf edebiyatı... bunların hepsi karışık verilmişti ama kitapta bir bütün oluşturamamışlardı.
•Kitabın sonunda yazar, dünyanın kötü düzenine karşı mutlaka bir şey yapması gerektiğini, her şeyi yazması gerektiğini söylemiş. Yayınevlerine gittiğinde kitabının kabul görmediğini ve yayınevlerinin daha çok bilinen yazarlara özen gösterdiğini yazmış. Bu sebepler yüzünden kitabını internet üzerinden yayınlamış ve okurların beğenisini kazanmış. Sonuç olarak kitabı basılmış.
•Yazarın dünya düzenini eleştirmesi, bir şeyler yapmak istemesi çok hoş ama ben maalesef sevemedim. Kitap sadece acemi olsaydı yine bazı kusurları görmezden gelinebilirdi ama sondaki karışıklık ve kötü erkek, masum kız anlatımı benim üzerimde olumsuz bir etki bıraktı.
