İnsanları birbirine ortak kılan ve bunu ebedileştiren en önemli duygu, hayatın kalplerimize yüklediği "acı" olsa gerektir.
Belki de bundandır, insanoğlu kendisiyle kurduğu yapay ilişkinin derin köklerini çözümlemek için içinde merhamet olan bir gerçekliğe ihtiyaç duyar.
Elimizdeki eser, ismini, Nietzsche'nin kız kardeşi Elisabeth'e söylediği "Niçin ağlıyorsun Elisabeth? Mutlu değil miyiz?" sözlerinden alıyor.
Genellikle edebiyat ekseninde kaleme alınmış yirmi kadar denemeden oluşuyor eser. Edebiyat dışında resim ile edebiyatın kesiştiği ressamları da es geçmiyor yazarımız.
Nietzsche, Oğuz Atay, Faulkner, Rimbaud, Paul Valery, Melville, Dostoyevski, Tarkovski... Acı çeken birçok yazarın ruhunda biriken pıhtılaşmış çaresizliği tanımak için fırsat sunuyor yazarımız.
Kendi gerçekliklerini acı tecrübeler ile aralayan bu isimlere ek olarak Paul Klee ve Leonardo da Vinci'yi de ekliyor.
Eleştirel olarak ele aldığı Orhan Pamuk ve İskender Pala analizi eserde yer alan havayı bozsa da, farklı bir tat bırakıyor dimağınızda.
Selahattin Yusuf'un dilini diğer eserlerine göre bunda daha mahir kullandığını belirtebiliriz. Ayrıca okuduklarını aynı zamanda görmeye de başladığını, zihninde kalan izleri kendi acılarını katarak harmanladığı girizgâhlardan anlayabiliyoruz.
Yer yer yine fazla uzatmalar ve tekrarlar olsa da, eserin hacmi büyük olmadığı için bu durum göz ardı edilebiliyor.
Kısaca yazarımız, çok sevdiği ve kendisi için vazgeçilmez yazarlarına oldukça sık atıf yaptığı ve alıntılama ile illa ki size de bir parça lezzet sunmaya çalıştığı eseriyle sizi bir edebiyat denizinin içine davet ediyor.
