Yalnızım, kimsenin olmadığı kadar. Ne bir dost ne de bir post! İstemiyorum da kimseyi. Düşünüyorum... Ben kendi sesimi duymazken kim duyacaktı ki beni? Kim anlayabilecekti girdiğim o eşsiz çemberi. Kim çözebilecekti düğümlerimi?
Kalem düştü elimden, sayfam boş kaldı,
Loş ışıkta yazarken birden karanlık sardı.
Gurbet gurbet olalı yollarına ağladı,
Özgürlük yanında koca bir yalnızlık kaldı...
Kendime bir ŞANS verdim.
Önce duvarımdaki, sonra kalbimdeki kirli isimleri SİLDİM.
Ardından güzel bir gökyüzü çizdim.
Yağmur sonrası gökkuşağım bile var...
Kendimi avutmak yerine gerçeklerle yaşamayı öğrendim.
Unutmayı değil de hatırladıklarımdan ve bana yapılanlardan ders almaya karar verdim...
Yalnızım, kimsenin olmadığı kadar. Ne bir dost ne de bir post! İstemiyorum da kimseyi. Düşünüyorum... Ben
kendi sesimi duymazken kim duyacaktı ki beni?