O ki deyilləre ölənlə ölünmür, boş söhbəti....hər ölənlə bir yanımız ölür. Öncə nənə, babamızı itiririk- nəvə olaraq ölürük, daha kimsənin nəvəsi olmuruq. Sonra ata, anamızı itirəndə övlad olaraq ölürük, dost itirəndə dost olaraq, sevgili itirəndə sevgili olaraq ölürük...yaşadığımız hər yeni gündə əslində dünənimizi- dünənki bizi öldürürük...xəyallarımızı, ümidlərimizi itirəndə yaşanması mümkün sabahımızı öldürürük....və nəhayət düşüncəmizi itirəndə təmiz ölürük...və bizi xatırlayan son insan öləndə yox oluruq.
Qəhrəmanlar ən çox məğlubların arasından çıxır, çünki
qalib olanın qəhrəmana və igidliyə ehtiyacı yoxdu. Onlar üçün ən böyük
igidlik birlikdə hərəkət etməkdi. Məğlub olanlar isə birliyi pozulanlardı.
Atəşi su ilə yandıranların hekayəsi...
Bu, atəşlə suyun, varlıqla yoxluğun, əzəli iki düşmənin hekayəsidir. Bu, atəşlə suyun eyni zamanda sevənlərin, ürəyinə atəş salanların, bir gün batımında Günəşlə birgə batanların hekayəsidir.
Elə bil bir ümidəm
Qəlbinin səsində...
Döyündükcə ürəyin
Xatırla məni öz nəfəsində...
Ya da buludlardan süzülən
Bir son bahar günəşi…
Toxunan saçlarına…
Xatırla məni,
Hər kəs öləcəkdi, bunu yaxşı bilirdi. Ölümün bu qədər yaxın olduğu bir dünyada yaşamaq üçün yalvarmağa dəyməzdi axı... Hələ insan qul kimi necə yaşaya bilərdi. Dağlardakı canavarlar belə azad yaşayır, azadlıqları üçün savaşırdılar.
Bağışlamayacaq...
İnsan Tanrını,
Tanrı insanı
Quzu qurdu...
Acından ölən körpə..obasını, yurdunu...
Bağışlamayacaq...
Qalan gedəni
Günəş gecəni
Ədalət zülmü
Balası ölən ana...ölümü