daha insan, daha deli kalmalıyım. daha az, daha çok yazmalıyım. üstüme dar gelen giysiyi söküp, koltuk altlarına kopçalı iğneler takmalıyım. tükenmez kalemlerin tükenen içlerini değiştirip güzelim defterlere kıymalıyım. sadece naylon poşetlerden korkuyorum. naylon suratlı adamlardan,
bayat ekmek gibi kokan ama hiç eskimeyen yüzlerden. jakuzili hayat çiplerinden korkuyorum. yaşı yirmi, ruhu yetmiş olanlardan korkuyorum. ama çok yalnızım,