Ümran Ersin Gönderileri
Ümran Ersin kitaplarını, Ümran Ersin sözleri ve alıntılarını, Ümran Ersin yazarlarını, Ümran Ersin yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Oysa adamın, "Keşke seni daha önce tanısaydım" diye içinden geçirişini asla bilmeyecekti..
Yüreğinde iyi-kötü terazisi olmayanların yanına uğramazdı acı duygusu. Oysa yüreğimi iyiye sardıkça ne denli çoğaldı kötüler. İyilikle çoğalttım kötülüğü. Bu yüzden, erdem olarak ben demeyi öğrendim, biz yerine. Bencilliğinin bayrağını dalgalandıranların saf insanları oyalamak için uydurdukları kavramdı, biz. Biz olmayan yerde nasıl, kime karşı kullanacaklardı egemenlik lerinin hazzını. Onlar, kendileri dışındakileri çağırdılar biz diye. Nerede "biz" diye bağıran duydumsa uzaklaştım oradan. Kendim olmak için ben olmaya sığındım.
"ben" olmayı başardıkça dayanıklı bir ağaç olurduk her tür fırtınaya.
Oysa hiçbir şeyin bizi terk etmediği bir uzamda, bizi eksiltenlerin ayırdına varmakla başlıyordu ilk adım.
Hayret! Boşa çıkan bir kaygıydı, şimdi yüreğinde duyduğu. "Büyük sesler umulmayan yerden doğar. Sıcaklığını yitiren acılar sonsuzca saklanmamalı" diye düşündü.
"Yürüdüğün yolda aydınlattı mı seni onca acı yoksa toz, kir, yetersiz kılıp karanlıkta mı bıraktı? Bunu sor kendine, her baktığında ne öfkeyle saldır o dikenlere ne bedenine saplanan güne lanet et ne de acı kendine. Yalnızca ölüme doğru hızla koşandan başka bir şey olmayan şu hayatta dikenlerle karşılaşman ne kattı sana? "
Çektiğin acı, yüreğini ve aklını ne denli zengin kıldı, duygularında ne büyük coşkulu dalgalanmalar yarattı, bunu bil.
"Her şey biter, her şey geçer, değişir, yok olur, başka her şey doğar ve süreç yeniden başlar. Bu
arada tüm saçmalıklar sarmalında asıl gerçeği kaçırırsın: Kendini. Onca kısırdöngünün akışından sıyrılarak arada su yüzüne çıkma şansını bulan kendinin ayrımına var."
Hazmedilmeyen, uğurlanmayan acıları dışarıya çağırıp kucaklamayı sever insan! Hazdır, geçmiş acılara duyulan özlemin adı aslında. Ancak kimi zaman alınan haz, parçalar benliğini, dağılırsın. Acını kollarınla sardığında gelmiştir zamanı özlem gidermenin. Ara sıra çıkarıp bakarsın yüzüne, okşar, ağlar ya da gülümsersin, geçmişin zaman yolculuğuna uçarsın. Sonra 'tamam'dersin, sarıp sarmalar, öper sandığına koyar, uyutursun. Asla barışılmaz dediğin o acılarında, öfke vardır sanırsın. Öfke, aslında kendinedir, kendini bağışlamama üzerinedir. Beklemeyi bilmeli. Er ya da geç kucaklamadığın her acı seni tırmalar. Ve her biri, diğerlerini tutup elinden çağırır arsızca o zaman.
Sayfa 111
Korkumun pusuya yattığı anılarımı yendim derinlerine yüzerek.
Mutsuzluğa neden olacak ne varsa bunları biz geçmişe gömdük, sizler gömdüklerimizde yaşıyorsunuz.
Kokuları gibi teni ve duyguları da vardır kentlerin ancak önce seslerini duymanız gerekir.
Güçsüzlüğünü yen, şimdiye cesaretle bak.