Yazmak güzel şeyde , her güzel şeyin bir sonu vardır
Hayırlı geceler
Ne tuhaf insanlar var dedi ; şiir yazmak onları bozuyor
Franz kara
Yeni düzen kurdum, artık zamanım var. Sen yoksun. Ben tam gelecek iken sen yoksun. Toplardık tüm harabeleri yenisini kurardık. Sulardım solmuş tüm çiçeklerimi yeniden baharı görürdük. Allah şahidim seni düşünmeden geçen bir saniyem yoktu, nasıl olsun kalbimde bir ağrı hep söküp atasım geliyordu dayanamıyordum. Yazmak ve senin onları okuyacak olman biraz olsun bu ağrıyı dindiriyordu.
Son bir satır daha yazmak isterdim hayata dair.
Bir Hoşça kal kadar masum.
Eksik bir Merhaba kadar yetim.
Kalem kırgındı.
Sözler suskun, yürek paramparçaydı.
Büyümek Lanet Gibi Bir Şey
Büyüdüm bayım
Ve artık her şey biraz daha zor
Yoruluyorum çoğu zaman
Kafamı kaldıracak halim kalmıyor
Yazmak istiyorum
Ellerim kaleme gidiyor,
Sayfalara dokunuyorum
Yazdığım her satırda sanki biraz daha büyüyorum
Sonra bırakıyorum
Tozlu raflara kaldırıyorum,
Ben onca kağıdı kitap aralarında saklıyorum bayım
Neden diye soracak olursanız
Senin Korkularını Benim İnceliğimi
Şükrü Erbaş
Ayrılık ne biliyor musun?
Ne araya yolların girmesi
Ne kapanan kapılar
Ne yıldız kayması gecede, ne güz
Ne ceplerde tren tarifesi
Ne de turna katarı gökte
Sevgili Bilge,
Bana bir mektup yazmış olsaydın, ben de sana cevap vermiş olsaydım. Ya da son buluşmamızda büyük bir fırtına kopmuş olsaydı aramızda ve bir çok söz yarım kalsaydı, birçok mesele çözüme bağlanmadan büyük bir öfke ve şiddet içinde ayrılmış olsaydık da yazmak, anlatmak, birbirini seven iki insan olarak konuşmak kaçınılmaz olsaydı. Sana, durup dururken yazmak zorunda kalmasaydım. Bütün meselelerden kaçtığım gibi uzaklaşmasaydım senden de. Ne olurdu, bazı sözleri hiç söylememiş olsaydım; ya da bazı sözleri hiç söylememek için kesin kararlar almamış olsaydım.
Oğuz Atay