"Kitapların yakıldığı yerde insanlar da yakılır."
( Heinrich Heine)
Ray Bradbury Yakma Zevki'nde meşhur romanı Fahrenheit 451 romanınının temelini oluşturan hikayelerini sunuyor bize.
Hikayeler kabaca 1940'lı yıllardan başlayıp 2300'lü yıllara kadar geniş bir zaman aralığında geçiyor. Kitapların devlet emriyle, itfaiyeciler marifetiyle yakıldığı bir dünyada yaşananlara şahit oluyoruz. Yazar edebi kariyerinde ilham aldığı Poe ve Lovecraft gibi bir çok yazarı hikayelerinde kahraman olarak kullanıyor. Yakılan kitaplara ve değişen çirkinleşen dünyaya "Bilimkurgusal" bir ağıt okuyoruz. Dirilen ölüler, dünyadan Mars'a kaçıp orada yaşamaya çalışan yazarlar ve hayali kahramanlar, zaman yolculukları, tv radyo gibi kitlesel iletişim araçlarıyla tek tipleşen insanlar, kitap okuyanları, bulunduranları ihbar eden muhbirler ve tüm hikayelerin arka planında büyük bir savaşa sürüklenen insanlar.
Ray Bradbury tıpkı çok sevdiğim diğer meslektaşı Stanislaw Lem gibi "Bilimkurgu"yu müthiş bir araç olarak kullanıp dünün ve bugünün insanının yarın neye dönüşeceğini kullanarak çok etkileyici biçimde anlatıyor bize.
